بررسی نابرابری‌های توسعه در استان‌های کشور در راستای تحقق توسعه پایدار

وجود نابرابری و ابعاد مختلف آن از نشانه‌های مهم توسعه‌نیافتگی است زیرا درحقیقت کشورهایی که امروزه به‌عنوان کشورهای توسعه‌یافته شناخته می‌شوند ضمن اینکه از شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی بالایی برخوردارند، توزیع درآمدها و امکانات نیز در جوامع نسبتاً عادلانه است. پژوهش حاضر با هدف سطح‌بندی 31 استان کشور با توجه به 93 شاخص توسعه است. نوع تحقیق کاربردی و روش آن تحلیلی مقایسه‌ای است. برای تجزیه و تحلیل شاخص‌های مورد مطالعه از روش ویکور استفاده شده است. یافته‌ها در بخش شاخص‌های بهداشت نشان می‌دهد استان‌ تهران با کمترین میزان ویکور (qi=0) در جایگاه نخست و استان زنجان با بیشترین امتیاز (qi=1) در جایگاه آخر قرار گرفته‌اند. بدین‌ترتیب در گروه زیربنایی استان خراسان شمالی با امتیاز (qi=0.048) و کهگیلویه و بویراحمد (qi=0.997)؛ در شاخص فرهنگی خراسان رضوی با امتیاز (qi=0) و کهگیلویه و بویر احمد (qi=1)؛ در شاخص‌های کالبدی استان البرز با امتیاز (qi=0) و ایلام (qi=1)؛ در بخش اجتماعی استان البرز با امتیاز (qi=0) و استان مرزی ایلام (997/qi=0)؛ در بخش اقتصاد استان تهران با امتیاز (qi=0) و گیلان (00017/qi=0)؛ در بخش مهاجرت استان البرز با امتیاز (qi=0) و سمنان (qi=1)؛ درنهایت در بخش آموزش استان چهارمحال و بختیاری با امتیاز (qi=0) و استان فارس (qi=1) به‌ترتیب در جایگاه‌های اول و آخر قرار گرفته‌اند. بنابراین جهت بهبود وضعیت استان‌ها و حفظ تعادل آنها پیشنهادهایی ارائه شده است.