راهکارهای برنامه سازی تلویزیونی در راستای توسعه کشاورزی بر مبنای نظریه نشر نوآوری

تدوین سیاست‌های آموزشی علمی و کاربردی کشاورزی و مبتنی بر شواهد میدانی و تجربی ، نقش مهمی درتوسعه کشاورزی دارد. کشاورزان معمولاً دچار انزوای ارتباطاتی هستند و تشکل‌های منسجم و رسانه‌های فراگیر برای بیان نیازها، مشکلات و اولویت‌های خود در مجامع سیاست‌گذاری و رسانه‌ای ندارند. با توجه به نیاز نیروی انسانی مشغول در عرصه کشاورزی به توانمندسازی ، هدف از پژوهش حاضر، ارائه راهکارهای برنامه‌سازی تلویزیونی در توسعه کشاورزی است که با روش مصاحبه عمیق به انجام رسیده و درمجموع با 18 نفر از متخصصان مختلف مصاحبه شده و با روش تحلیل مضمون و تشکیل شبکه مضامین مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفته است. این پژوهش منجر به ارائه راهکارهای برنامه‌سازی برای آموزش کشاورزی در تلویزیون گردیده که دارای 2 بخش، شاخص‌های محتوایی و ساختاری است. راهکارهای محتوایی و ساختاری شامل آگاه‌سازی، مهارت افزایی، همگامی با زیست‌بوم، استفاده از تجربیات سایر کشورها، ارتباط با گروه‌ها و قالب‌های متنوع برنامه‌سازی است که ویژگی‌های محتوایی و ساختاری را برای برنامه‌سازی آموزشی از تولید تا ارسال بیان می‌کند. درنهایت راهبردهای برنامه‌ریزی ارتباطی شامل تشکیل گروه‌های تخصصی، تدوین استاندارد محتوایی، توجه به علاقه‌مندی ارتباط گران ، کیفیت گرایی در مقابل کمیت گرایی پیشنهاد می شود

Television programming and agricultural development based on the theory of Diffusion of innovation

developing suitable educational policies which are scientific, practical, and based on valid field observations and audience #39;s needs, can play a significant role in the comprehensive promotion of target community of audience. the goal of the present study is to provide practices for making television programs of agriculture training.the present study adopted indepth interview as research methods. Thus, 18 experts of agriculture, developement communication, as well as IRIB program developers and policy makers were deeply interviewed with. The the interview were analyzed through thematic analysis and network methods.At last, program making methods for agriculture policymakers as well as agriculture training TV program makers were presented which were of two main parts: content and structural indicators of program making, and programmaker #39;s (message senders) characteristics. Content and structure practices included informing, training and skills developing ways, goals of program making, being in tally with ecosystem, using other countries #39; experiences, communicating other groups, using various formats, style of programmaker #39;s and planing. These practices are for communication policymakers who explain the content and structural features of the practices for training program from production to broadcasting. Second, training and skills developing process which are carried out either covertly or overtly.