ساختار شناسی تطبیقی « اضافه» و کارکرد آن در دستور زبان عربی و فارسی

«اضافه» در زبان، عبارت است از اسناد یک اسم به اسم دیگر به‌قصد فایده‌ای همچون تعریف، تخصیص، تخفیف و توضیحات مختلف دیگری که حسب نیاز لفظ مضاف، پدید می‌آید. در ترکیب اضافی، اسم دوم را متمّم اسم اول دانسته‎اند و براساس نیازی که در لفظ نخست وجود دارد، فایده و حتّی نوع اضافه مشخّص می‎شود. این فایده در زبان عربی زیر عنوان‌های «تعریف»، «تخصیص»، «تخفیف» و «فرار از قُبح» مطرح شده است؛ امّا در زبان فارسی، با عنوان کلّی «متمّم» از آن سخن رفته است که به انواع مختلفی تقسیم می‎شود. بی‌شک، ترکیب‎های اضافی، صرف نظر از نوع آن‌ها، نقش مهمّی ازلحاظ معنی‌سازی در جملات دارند و کمترین کوتاهی در درک رابطه دوطرف اضافه و نقش معنی‌سازی آن‌ها در ساختار کلّی عبارت، در فهم و درک معنا اختلال جدّی ایجاد می‎کند. نوشتار پیش رو که به روش تحلیلی - توصیفی انجام پذیرفته و انواع ترکیب‌های اضافی را در زبان عربی و فارسی بررسی کرده است، روشن ساخته که ترکیب‌های اضافی در هردو زبان فارسی و عربی، با همه تفاوت‌هایی که ازنظر تعریف و مصداق دارند، در بسیاری جنبه‌ها باهم مشترک هستند و کارکردی مشابه دارند؛ همچنین در پژوهش حاضر روشن شد که در برخی موارد از مباحث نظری، اضافه در فارسی متاثّر از زبان عربی بوده است.

A Survey of Comparative Structure of Genitive and its Function in Arabic and Persian Grammar

The “Addition” documents of a name to another name is added to the benefit of such a purpose, such as the definition, allocation, discount, and various explanations, as required by the additional words. In an additional combination, the complementary is considered to be a complement to the first (sub) term; that is, the subtitle is incomplete in meaning, and to complete it, it is necessary to refer to another term that it is called “complementary”. In the same way as there is in the first word, the benefit and even the type of extraction are determined. This benefit has been raised in Arabic under the categories of “definition”, “allocation”, &discount” and “escape from grace. But in Farsi it is called “Addition”, and under this heading it is divided into different types. Additional combinations have an important role to play in terms of structure and meaning. In the least doubt, the slightest shortcoming in understanding the relationship between the two sides is disturbed in the comprehension of the subject. With this descriptive-analytic method, it became clear that the additional combinations in these two languages, with all the differences that distinguish between them, have similarities and similarities are important and significant in terms of function and variety, but in some cases additional theoretical and diagnostic issues in Persian are influenced by Arabic.