واکاوی تطبیقی کهن الگوی آب در سروده‌های لمیعه عباس عماره و فروغ فرخزاد

آب، سازة ازلی طبیعت آغاز و دربرگیرندة مفاهیم ارجمندی همچون زایش، مرگ، تطهیر، رستخیز و باروری است. این سازة دیرین آفرینش، ازدیرباز در ادیان ملل، جایگاه ویژه‏ای داشته است؛ از افکنده شدن پهلوان در آب و حیات جاودانه یافتن وی تا خویشکاری قدسی آب و نمود آن در قالب ایزد-بانوان نگهدار سبزینه، حیات و رستخیز. آنچه نگارش جستار حاضر را به عنوان یک ضرورت در ذهن نگارندگان مطرح نموده عبارت است از: بازیابی نمود کهن الگوی آب و جایگاه و نقش این عنصر هستی بخش در سروده های دو شاعر برجسته معاصر عربی و فارسی، فروغ فرخزاد و لمیعه عباس عماره. در گام نخست و تحلیل شاکله و چگونگی کاربست این عنصر حیاتی در اشعار دو شاعر در گام پسین. از این رو نظر به اینکه هیچ جستاری به صورت مستقل یا تطبیقی و میان‏رشته‏ای دربارة لمیعه عباس عماره، شاعر عراقی معاصر نگاشته نشده است. نگارندگان این جستار کوشیده اند تا در قالب خوانشی اسطوره‏گرا، کهن‏الگوی آب را مورد بررسی قرار دهند. رهیافت فرجامین جستار پیش‏رو حکایت از آن دارد که اندیشه های هر دو شاعر به گونه ژرف و شگرفی با آب در جایگاه ارجمندترین سازه طبیعت و گاهان هستی، پیوند خورده است. با این تفاوت که قالب‏ها و گونه‏های کاربست آب در سروده‏های فروغ فرخزاد، نمایانگر دگردیسی آب و نمود منفی آن در اندیشه اوست؛ درحالی که آب و نمادینگی آن در سروده‏های لمیعه عباس عماره، حکایت از نگرش روشن، امیدبخش و زندگی‏آفرین شاعر نسبت به این سازة پاک ازلی دارد.