رویکردی تطبیقی به عاشقانه‏ های حسب الشّیخ جعفر و احمد شاملو

عشق به مثابة خاستگاه اسطوره‏های آفرینش و مرگ، از دیرگاه یکی از برجسته‏ترین بن‏مایه‏های ادبیّات مشرقی به‏ویژه در هردو گونة منظوم و منثور ادب عربی و فارسی بوده است؛ در شعر معاصر ایران و عراق نیز، کاربرد گستردة مفهوم عشق در سروده‏های حسب الشّیخ جعفر و احمد شاملو، آن را به بسامدواژه‏ای برجسته نزد دو سراینده تبدیل کرده است تاآنجاکه می‏توان در خوانشی آکادمیک، نمود عشق و گونه‏های آن را به روشنی در نگاره‏های شعری آنان مشاهده نموده و بررسی و تحلیل تطبیقی کرد. آنچه ضرورت نگارش جستار حاضر را در ذهن پدیدآور مطرح نموده، نبود حتّی یک جستار تطبیقی پیرامون عاشقانه‏‏های حسب الشّیخ جعفر و احمد شاملو، دو سرایندة صاحب‏سبک معاصر عربی و فارسی در این زمینه است. نگارنده در این نوشتار بر آن است تا بر بنیاد خوانش تحلیلی – تطبیقی سروده‏های آنان، به گونه‏شناسی الگوهای عشق و قالب‏های پدیداری آن در اندیشة دو شاعر بپردازد. رهیافت فرجامین این جستار حکایت از آن دارد که الگوهای‏ عشق آنیمایی، عشق اساطیری و عشق گیتی‏مدار در سروده‏های دو سراینده نمود دارد با این تفاوت که شاخصة شعر شاملو، عشق آنیمایی و بن‏مایة شعر حسب الشّیخ جعفر، عشق اساطیری است.