نمایش‌نامه‌‌نویسی تاریخی در ادبیّات معاصر مصر و ایران از سال 1906 تا 1953

آشنایی مشرقزمینیان، ازجمله مصریان و ایرانیان، در دو قرن اخیر با مظاهر تمدّن و فرهنگ غرب، از موارد بسیار موثّر و قابل توجّه در ادبیّات این دو کشور به‌حساب می‌آید. این موضوع به‌ویژه در توجّه به انواع ادبی برجستگی بیشتری دارد. یکی از این انواع ادبی که حاصل آشنایی نویسندگان شرقی با ادبیّات اروپایی است، نمایشنامه‌نویسی و ازجمله نمایشنامه‌های تاریخی است. نوع بیان حوادث تاریخی در این نوع از نمایشنامه‌ها، نویسندگان معاصر ایران و مصر نیز کوشیدند تا با به‌کارگیری این نوع ادبی، به بیان حوادث تاریخی و توضیح سرگذشت شخصیّت‌های ملّی و گذشته خود در قالب نمایشنامه‌های تاریخی بپردازند. پژوهش حاضر، میزان و ابعاد این تاثیرپذیری در نمایشنامه‌های تاریخی نویسندگان معاصر ایران و مصر را بررسی و نحوه رشد و توسعه این نوع ادبی را در آثار آنها مشخّص‌ کرده است؛ سپس این حرکت را در دو کشور، تحلیل و بررسی کرده است؛ همچنین معرّفی تاریخچه و مهمترین نمایش‌نامه‌های تاریخی و مهمترین نویسندگان دو کشور در این نوع ادبی از دیگر اهداف نوشتار پیش رو است.