ماخذیابی و مقایسۀ دو روایت منظوم طغرایی و مولوی از داستان شکار شیر و گرگ و روباه

ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺿﻤﻦ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺂﺧﺬ داﺳﺘﺎن »رﻓﺘﻦ ﮔﺮگ و روﺑﺎه در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر« ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ دو رواﯾﺖ ﻣﻨﻈﻮم ﻋﺮﺑﯽ و ﻓﺎرﺳﯽ ﻃﻐﺮاﯾﯽ و ﻣﻮﻟﻮی از اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﯽﭘﺮدازد؛. ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎرﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ، ﻋﻨﺎﺻﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺷﺨﺼﯿّﺖ، ﭘﯿﺮﻧﮓ، زاوﯾﮥ دﯾﺪ، ﻟﺤﻦ و... در ﻫﺮ دو رواﯾﺖ ﺗﺸﺮﯾﺢ و ﻣﺸﺨّﺺ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺪامﯾﮏ از دو رواﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﺂﺧﺬ اﺻﻠﯽ داﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ اﺳﺖ. ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﮥ اﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﺷﯿﻮة ﻗﯿﺎﺳﯽ ﺗﻄﺒﯿﻘﯽ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﯿﺪه، آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﻮی ﺑﺎ اﻓﺰودن ﻋﻨﺎﺻﺮ داﺳﺘﺎن و ﺷﮕﺮدﻫﺎی داﺳﺘﺎنﭘﺮدازی، ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺻِﺮف ﺑﺴﻨﺪه ﻧﮑﺮده، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺣﮑﺎﯾﺘﯽ زﯾﺒﺎﺗﺮ و ﺟﺬابﺗﺮ از رواﯾﺖ ﻣﺂﺧﺬ اﺻﻠﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ. ﻃﻐﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺰ در ﺿﻤﻦ داﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﮐﻪ ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز اﺳﺖ، ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از وﺟﻪ ﺗﻤﺜﯿﻞ و ﺑﺮای ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺳﺨﻦ ﭘﻨﺪآﻣﻮز ﺧﻮد، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ