بررسی سبک‌شناختی رثای امام حسین (ع) در شعر احمد وائلی و قیصر امین‌پور (مطالعه موردپژوهانه: دو قصیده «الدّم الثّائر» و «نی‌نامه»)

رثای امام حسین (ع) و عاشورا، بخش قابل توجّهی از ادبیّات عربی و فارسی را به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر، با تمرکز بر قصیده‌ «الدّم الثّائر» از وائلی و «نی‌نامه» از امین‌پور، سعی در بررسی جایگاه شخصیّت امام حسین (ع) و دلالت‌ها و معانی پنهان در متن این دو شعر دارد. روش پژوهش، توصیفی - تحلیلی و کتابخانه‌ای است که پس از جمع‌آوری داده‌ها، به تحلیل و بررسی آن‌ها و تطبیق بازتاب رثای امام حسین (ع) در شعر این دو شاعر، از منظر سبک‌شناسی دو قصیده‌ مورد نظر پرداخته شده است. نتیجه اینکه در قصیده‌ وائلی، محور اساسی، کهن‌الگوی ولادت مجدّد بوده و بیانگر دیدگاه رئالیستی شاعر است؛ ولی بر شعر امین‌پور، فضایی عرفانی حاکم است و امام را عارفی می‌داند که با شهادت خود به وصال رسیده است. فضای کلّی حاکم بر دو قصیده، حزن‌آلود و اندوهگین است. دو شاعر، روایت‌کننده‌ صرف ماجرای عاشورا نبوده و آن را دست‌مایه‌ بیان معانی دیگری قرار داده‌اند.