سنجش نابرابری فضایی توسعه‌یافتگی ناحیه‌ای (مطالعه موردی:استان خوزستان)

امروزه کاهش نابرابری در استفاده از منابع، امکانات و تسهیلات، یکی از مهم‌ترین معیارهای اساسی توسعه پایدار در سطح مناطق کشور به شمار می‌رود. پژوهش حاضر با هدف شناخت میزان نابرابری فضایی توسعه به بررسی سطح توسعه‌یافتگی شهرستان‌های استان خوزستان پرداخته است. روش پژوهش، بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی– تحلیلی است. در این پژوهش 35 متغیر نرم سازی شده از حوزه‌های مختلف فرهنگی، اقتصادی، زیربنایی و ... شناسایی و داده‌های متناظر با آن‌ها برای 24 شهرستان استان گردآوری شد و با بهره‌گیری از سه روش تصمیم‌گیری چند شاخصه؛ یعنی ویکور، تاپسیس و الکترا به ارزیابی و رتبه‌بندی شهرستان‌های استان خوزستان بر اساس میزان توسعه‌یافتگی گردید و به علت عدم هم خوانی نتایج به دست آمده از این سه مدل، برای رسیدن به نتیجه دقیق از تکنیک ادغامی کپلند استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل‌های به عمل آمده نشان می‌دهد که میزان توسعه در شهرستان‌های استان متعادل نیست و اختلاف قابل ملاحظه‌ای میان سطوح توسعه‌یافتگی شهرستان‌های استان وجود دارد؛ به طوری که از مجموع 24 شهرستان این استان، 6 شهرستان برخوردار، 11 شهرستان نیمه برخوردار و در نهایت 6 شهرستان در رده شهرستان‌های محروم قرارگرفته‌اند. این نابرابری فضایی توسعه در شهرستان‌های استان به خاطر توزیع ناعادلانه شاخص‌های مختلف فرهنگی، زیربنایی، اقتصادی و ... بوده که بهبود آن در شهرستان‌های دارای کمبود و محروم ضروری می‌باشد.