تحلیل نابرابری فضایی توسعه روستایی در شهرستان صحنه، استان کرمانشاه

نیل به عدالت و تعادل در نظام سکونتگاه‌های روستایی کشور مستلزم بررسی و شناخت منابع و امکانات این سکونتگاه‌ها است. تحلیل فضایی توسعه، نابرابری و میزان محرومیت نواحی مختلف و اولویت اقدامات را برای ارتقای سطح زندگی مشخص می‌کند. در پژوهش حاضر با بهره‌گیری از 41 شاخص مختلف در ابعاد مختلف زیربنایی، اقتصادی، بهداشتی درمانی، فرهنگی اجتماعی و خدماتی و به‌کارگیری آن‌ها در قالب الگو‌های موریس و تاکسونومی و همچنین روش ضریب تغییرات برای تعیین میزان پراکندگی شاخص‌ها به تحلیل نابرابری فضایی توسعه روستایی بین 7 دهستان شهرستان صحنه در سال 1390 پرداخته شده است. نتایج هر دو الگوی به‌کار‌گرفته‌شده به‌صورت یکسان نشان‌دهنده وجود تفاوت در سطح توسعه دهستان‌ها و قرارگیری آن‌ها در سطوح مختلف است؛ به‌طوری ‌که در هر دو الگو، دهستان گاماسیاب با ضریب توسعه 66/60 در الگوی موریس و 20/19 در الگوی تاکسونومی و همچنین دهستان حر به‌ترتیب با ضریب توسعه 20/99 و 87/11 بیشترین و کمترین درجه توسعه‌یافتگی را دارند. بین شاخص‌ها، شاخص‌های فرهنگی و اجتماعی با 42/67 و شاخص‌های اقتصادی با 53/03 به‌ترتیب کمترین و بیشترین ضریب تغییرات را دارند. تفاوت ضریب توسعه به‌تفکیک شاخص‌ها، بیان‌کننده وجود تفاوت در سطح توسعه دهستان‌ها از جنبه شاخص‌ها و لزوم انتخاب رویکردهای مناسب برای تعدیل این نابرابری‌ها است. همچنین ضریب همبستگی بین جمعیت و تعداد روستاهای دارای سکنه با ضرایب توسعه، به‌ترتیب با 0/509 و 0/07 به دست آمد که نشان‌دهنده همبستگی مثبت و قوی بین جمعیت و ضریب توسعه‌یافتگی دهستان‌ها است.