اندیشه‌ی شعر_فرزند خواندگی در سنت ادبیِ اسلامی - ایرانی با تکیه بر ادبیات کُردی

اندیشه‌ی گرامیداشت شعر در میان شاعران از روزگاران کهن مطرح بوده است. نزد شاعران کرد شعر جایگاه بس والایی داشته است. برخی شعر را از بُن جان دوست و عزیز داشته‌اند و آن را به مثابه‌ی فرزند خویش پذیرفته‌اند. این جستار با شیوه‌ی توصیفی-تحلیلی بر آن است که طرح این اندیشه در شعر شاعران کرد را بازخوانی و تبیین کند. برای این منظور شعر مشاهیر شعرای سده‌ی نوزدهم همچون جامعه‌ی آماریِ هدف برگزیده شد. در پس زمینه‌ی این بحث، ابتدا موضوع مورد پژوهش در سنت ادبیِ اسلامی-ایرانی بررسی و تحلیل شد تا بهتر بتوان جایگاه آن در ادبیات کردی را تبیین و تشریح کرد. برآیند پژوهش نشان می‌دهد که شعر نزد شاعران کرد، گاهی به مثابه‌ی فرزند به طور کلی، گاهی به مثابه‌ی پسر، و گاهی هر بیت به مثابه‌ی دو فرزند ارزیابی و مجسم شده است. این اندیشه اغلب با وجوه بیانی تشبیه، تمثیل و استعاره همراه بوده است. همچنین شعر در ادبیات کردی مایه‌ی جاودانگی و رهایی از نقیصه‌ی اجاق‌کوری که با پسر رفع می‌شود، انگاشته شده است. کما اینکه شعر در اندیشه‌ی شاعران کرد پاک و بری از معانی ناپسند است و گونه‌ای «شعر غایی» یا «مطلق» در پندار شاعران مطرح بوده است.

the idea of poetry_ child adoption in islamic-iranian literary tradition a study on kurdish literature

the idea of celebrating poetry has been considered among poets for ages. among kurdish poets, poetry has been of such a high position. some have admired their poems from the bottom of their hearts and adopted them as their children. this research sought to reinterpret and account for the suggestion of the above idea in kurdish poets’ poetry with a descriptive-analytical method. for that purpose, poetry by well-known nineteenth-century poets was selected as the target research population. in the background of the discussion, the topic of investigation was first examined and analyzed in the islamic-iranian literary tradition, so that its position in kurdish literature could be explained and detailed more properly. it was found that poetry, as a whole, has sometimes been evaluated and embodied by kurdish poets as a child or a son; in other cases, each verse has been regarded as two children. this thought has often been accompanied by aspects of expression including simile, allegory and metaphor. furthermore, poetry has been assumed in kurdish literature as a source of immortality and freeness from the defect of childlessness, which can be ensured by a son. along the same lines, poetry has been considered in kurdish poets’ thought as pure and free from improper notions, where a type of ultimate, absolute poetry has been suggested.