بازشناسی معنای عشق در گفتمان قصه بلند عامیانه داراب‌نامه طرسوسی

گفتمان در قصه‌ها، مجموعه معناداری از ارتباط دوسویه‌ پردازنده/نقال با نقل‌شنو در بستر رویدادهای گوناگون اجتماعی سیاسی و عوامل پیرامتنی است. این امر از رهگذر جانشینی شاخصه‌های عاشقانه به‌جای ویژگی‌های پهلوانی و در قالب زنجیره‌ای روایی از ارتباط ساختار و کارکرد عشق شکل‌می‌گیرد. از این‌‌میان، داراب‌نامه طرسوسی نیز به‌دلیل بهره‌مندی از ارتباط تنگاتنگ میان وقایع اجتماعی و نیاز قصه‌شنو در دوره‌های خلق و بازآفرینی قصه(ساسانیان و غزنویان یا غوریان)، بستر مناسبی برای این پژوهش ‌است. این مهم در دو سطح ساختار و کارکرد عشق بررسی شد. حاصل کار نشان‌ می‌دهد که در جانشینی شاخصه‌های عاشقانه به‌جای ویژگی‌های پهلوانی، در سطح ساختار، ابتدا نحوه‌ بازنمایی عشق شکل‌می‌گیرد. بدین‌معنی که وابستگی قصه در پرداخت عشق به‌ یکی از بسترهای بازنماینده، یعنی متون مقدس اسطوره‌ای-دینی و یا زمان بازپرداخت اثر، آشکارمی‌شود. در ادامه، پردازنده با تمرکز بر همان عشق بازنمایی‌شده، به ترسیم روابط عاشقانه درقالب چهار سازه اصلی دیدار عاشق و معشوق(نقش‌پذیری اشخاص)، موانع و مشکلات، وصال و مرگ می‌پردازد و بخش خیالی قصه را می‌سازد. تولید معنای قصه از این رهگذر محقق‌می‌شود. از این‌رو، این ‌امر در داراب‌نامه با بازنمایی‌ عشق دینی و چگونگی ترسیم روابط عاشقانه از رهگذر آن به گفتمان یکدست برتری‌جویانه ملی-سلطنتی با نگرشی پدرتبارانه انجامیده‌است.

revisiting the meaning of love in the discourse of tarsoosi’s dârâbnâmeh as a long folklore story

discourse in stories is formed through a combination of meaningful and reciprocal relations between narrator and listener and in association with socio-political and extratextual factors. this is constructed via the appearance and dominance of love-related themes rather than chivalry and heroic, as related to narrative links between the structure and functions of love. dârâbnâmeh, due to its associations with social happenings and the listener’s needs during the period of creating and recreating of the stories (i.e., sasanian, ghaznavids, or ghorian), prepares a good ground for this research. this was studied at two levels, namely, structure and function of love. the findings reveal that in replacing the love-related themes with those of chivalry, love reconceptualisation is primarily shaped. this means that the story’s reliance on one of its reflective settings, such as epic-religious texts or the time of recreation, is revealed. the narrator, later, by focusing on that earlier reconceptualised love illustrates love affairs through four constructs, namely, lovers’ dates, problems and troubles, reaching each other, and death. as such, creating the meaning of the story is possible. accordingly, in dârâbnâmeh this has been achieved through reconceptualising a religious love, illustrating love affairs, and centralised and supremacist national-royal discourse.