بررسی تطبیقی مقاصد بلاغی اسلوب ندا در شعر حافظ و ابن فارض

نوع خطاب ها و حروف به کار رفته در اسلوب ندا در هر زبان بیانگر سطح بلاغت آن زبان در این زمینه است و هر کدام برای منظوری خاص برای بیان احساسات گوینده آن به کار گرفته می شود. به همین دلیل برخی ادیبان و علمای بلاغت که در متون و کتاب های مختلف به بررسی زیبایی های موجود در اسلوب های مختلف بلاغی می پردازند، منادا را به عنوان یکی از این اسلوب ها بررسی زیباشناسی می کنند. نگارندگان در جستار پیش رو با استفاده از شیوه استنطاقی و با بهره گیری از روش تحلیل محتوا قصد دارند اغراض و مقاصد ندا را در شعر حافظ و ابن فارض با تکیه بر ادبیات تطبیقی مکتب آمریکایی تبیین نماید. یافته ها بیانگر آن است که آن دو ابتدا با استفاده از منادا باعث جلب توجه مخاطب شده و سپس به کمک جمله های دارای نقش ترغیبی (امری، خبری، پرسشی، التزامی، شرطی و بازدارنده) که پس از منادا قرار می گیرد، به انتقال پیام و انگیزش مخاطب می پردازد؛ با توجه به اینکه جملات پس از ندا معمولاً حامل پیام مهمی از جمله نقش ترغیبی از سوی گوینده است، این دو شاعر نقش ترغیبی زبان را در این گونه از جملات که بیشتر دارای درون مایه های عرفانی هستند، مراد قلبی خویش را بیان می کنند.

A Comparative Study of Eloquence Meanings of Evocation Style in Hafez and Ibn Farez’s Poetry

The kind of speeches and letters used in the manner of evocation case in each language represent some of the beauties of that language, each of which is used to express the feelings of the speaker. For this reason, rhetoricians and scholars who study various beauties in different rhetorical texts and books treat evocation case as one of these aesthetics. The present article aims to explain evocation case exegesis and meanings in the poetry of Hafez and Ibn Farez using the content analysis method and by applying the method of content analysis based on the comparative literature of the American school. Findings indicate that they first attract the attention of the audience with the use of evocation case and then with the help of motivational statements (affirmative, informational, questioning, obligatory, conditional, and deterrent) that follow the evocation case. , Conveying the message and motivation of the audience; since the postevocational sentences usually carry an important message from the speaker, the two poets exhort the role of language in such sentences that are more in mystical themes, They express their purpose.