نورسیاه ازادیان باستان تانگاه عارفان

اساطیر،ادیان ،ادبیات وآیین های باستانی ایران یکی از خاستگاه های عقاید عرفانی است.دردوره اسلامی امتدادفرهنگ باستانی ایران ازسویی درفرهنگ عظیم اسلامی وازسوی دیگربراندیشه عرفا ،تاثیر گذارد.روح تفکرزردتشتی باتفکرعارفان ایران درهم آمیخت ودرمسلک اشراقی سهروردی احیاشدودرشعر عارفان بزرگی چون عطار ومولانا متجلی گردید.اصطلاح متناقض نمای «نورسیاه»یکی ازاین مفاهیم است که درحوزه اندیشه های عرفانی جایگاه ویژه دارد وریشه در باورهای اسطوره‌ای، ادیان و آیین‌های باستانی داشته با درآمیختن با باورهای عرفانی تغییراتی در آن ایجاد شده در مقاله حاضربه تحلیل رابطه میان باورهای اسطوره‌ای و تعابیر صوفیانه درباره‌ نور سیاه پرداخته شده است.بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد باورهای اسطوره‌ای درباره‌‌اهریمن با نگاهی هنرمندانه و ساختارشکنانه در نگاه عارفانه به پارادوکس نور سیاه منجر شده است واین نوع نگاه هنرمندانه تغییرات ساختاری را در نگاه به ابلیس رقم زده است که ریشه آن در باورهای اساطیری است.

Black light from ancient religions to mystics

The mystic term &Black Light&, which has a special place in the works of some great scholars of mysticism, is rooted in mythological beliefs and ancient religions. Mixed with mystical beliefs, this term has undergone some changes. The present paper aims at finding an association between mythical beliefs and Sufi interpretation of &Black Light. Investigations show that the mythological beliefs about Angra Mainyu, with an artistic and deconstruction look at mysticism, have led to the Black Light paradox, and this kind of artistic look has brought about structural changes in Iblīs, which is rooted in mythological beliefs.