پیش‌نهادی تازه دربارۀ معنا و صورت‌های نوشتاریِ «گاوکیل» در زبان فارسی

در ﻣﺘﻮن ﮐﻬﻦ، «ﮐﺎوﮐﯿﻞ»، «ﮐﺎﮐﯿﻞ»، «ﮐﺎﻟﯿﻞ»، و «ﮐﺎﮐﺜﻞ» ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﺸﻦ ﻫﺎی اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن و ﻧﮋاد ﺧﺎﺻﯽ از ﮔﺎو اﻃﻼق ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻫﺪف اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﺑﯿﺎن ﻣﺪﻟﻮل آن ﻫﺎﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ﻧﺨﺴﺖ، ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﻪ رﺳﻢ اﻟﺨﻂ ﻓﺎرﺳﯽ ﻗﺪﯾﻢ، ﻧﺸﺎن داده ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﻫﺎی ﻣﺬﮐﻮرث اﻣﻼﻫﺎی دﯾﮕﺮی از «ﮔﺎوﮐﯿﻞ» اﻧﺪ؛ ﺳﭙﺲ، اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ «ﮐﯿﻞ» در اﯾﻦ ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻌﺎدل ﮐﺞ اﺳﺖ و ازﻃﺮﯾﻖ ﺗﺮﮐﯿﺐِ «ﮐﺞ وﮐﻮل» ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. ﺑﺮﭘﺎﯾﮥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، «ﮔﺎوﮐﯿﻞ» ﺑﺮای ﻧﺎﻣﯿﺪن ﻧﮋادی از ﮔﺎو ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ و دﻣﯽ ﺷﺒﯿﻪ دم اﺳﺐ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﯾﮑﯽ از زﯾﺴﺘﮕﺎه ﻫﺎی آن ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯾﯽ از ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺰرگ اﺳﺖ و در ﻣﺘﻮن ﻓﺎرﺳﯽ از آن ﺑﺎ ﻧﺎم ﻫﺎی «ﮐﮋﮔﺎو »، «ﻏَﮋﻏﺎو »، و «ﻏﺸﻐﺎ » ﻧﯿﺰ ﯾﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺿﻤﻨﯽ «ﮐﮋ» در زﺑﺎن ﭘﺎرﺗﯽ و «ﮐﯿﻞ» در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎی ﮐﻬﻦ ﻗﺮآن ، ﻣﯽ ﺗﻮان «ﮐﮋﮔﺎو/ ﮔﺎوﮐﯿﻞ» را ﻣﻌﺎدلِ «ﮔﺎو ﺳﺮﮐﺶ» داﻧﺴﺖ.