جمال‌شناسی اغراق در سبک هندی

مسالۀ این مقاله  فرانمایی (صنعتِ اغراق) به عنوان یکی از ارکان اصلی شعر سبک هندی  است. مقاله شیوه‌های فرانمایی و نقش هنری اغراق در شعر فارسی قرن یازدهم از خلال موضوعات اغراق، شگردهای فرانمایی و کارکرد هنری این اسلوب را بررسی می‌کند. و به همسویی اسلوب اغراق شاعران پارسی زبان با زیبایی‌شناسی اغراق در بلاغت هندی اشاره می‌کند. گرچه اغراق نقطۀ پیوند جمال‌شناسی شعر فارسی  با ذوق و بلاغت هندی بود اما در ایران نقطۀ کانونی مخالفت با سبک هندی شد؛ ادیبان ایرانی اغراقها و ابیاتِ مستحیل  شاعران خیال‌بند را عامل اصلی انحطاط شعر فارسی در قرن یازدهم و دوازهم دانسته‌اند. مقاله ضمن اشاره مبانی نظری اغراق‌ستیزی تاکید دارد که  اسلوبِ اغراق با نگرش زیباشناختی و سیاقِ باریک‌اندیشی مطابقت دارد و سبک هندی بدون عنصر اغراق از ماهیت خود ساقط می‌شود.

A study on aesthetic of exaggeration in the Indo-Persian poetry

Exaggeration as one of the main devices of Indian style poetry is the subject of this article. The article examines methods of making exaggeration and the artistic role of hyperbole in Persian poetry at 11th century through the exaggerated themes, the techniques of exaggeration, and the artistic function of this manner. It also points to the alignment of the exaggerated style of the Persian poets with the aesthetics of exaggeration in Indian rhetoric. Although the exaggeration was the aesthetics erea between Persian poetry and Indian rhetoric, in Iran it became the focal point of opposition to the IndoPersian poetry. Iranian critics and scholors have considered the exaggerations of imaginative poets to be the main cause of the decline of Persian poetry in the 11th and 12th centuries. While pointing to the theoretical foundations of exaggeration, the paper emphasizes that the style of exaggeration is consistent with the thinminding and atomistic attitude, and that the IndoPersian style without the element of exaggeration falls short of its nature.