تصویر راوی اعتمادناپذیر در روایت احتمالاً گم شده‌ام

در نوشتار حاضر سعی شده است دلایل اعتمادناپذیربودن راویِ داستان بلند احتمالاً گم شده‏ام نوشتۀ سارا سالار، براساس نظریۀ شلومیث ریمون ـ کِنان بررسی شود. برطبق این نظریه، دانش محدود راوی، درگیری شخصی وی در داستان، و معیارهای ارزشی متناقض او درطول روایت را می‏توان ازجمله دلایل اصلی اعتمادناپذیربودن راوی یک روایت دانست. از این رو، در خوانش حاضر نخست نشان داده می‌شود که روایت راوی احتمالاً گم شده‌ام با رویدادهای دنیای داستانی آن درتناقض است به‌گونه‌ای که نمی‌توان گفته‌های او را به‌عنوان واقعیت داستانی باور کرد؛ همچنین، راوی این اثر به‌خاطر ترس و ضعف حافظه، دانش کافی برای گزارش رویدادهای داستانی را ندارد. آنگاه نشان داده می‏شود که راوی احتمالاً گم شده‏ام به‏دلیل درگیری شخصی خود در داستان‏هایی که روایت می‏کند از یک‌سو و داشتن معیارهای ارزشی پیچیده و گاه متناقض از سوی دیگر، از گزارش بی‌طرفانۀ حقایق داستانی ناتوان به‌نظر می‌رسد، و هم از این رو است که سعی دارد با گزینش و روایت جانبدارانۀ رویدادهای داستانی یا به‏منظور وارونه‌جلوه‌دادن آنها، روایت را به زاویۀ دید خود محدود کند تا رویدادها را آن‌گونه که خود می‌خواهد گزارش کند نه آن‌گونه که ‌واقعاً اتفاق افتاده است. در آغاز مقاله، همچنین، شرح مختصری از پیشینۀ بحث مربوط به اعتمادپذیربودن/ اعتمادناپذیربودن راوی یک اثر در روایت‏شناسی ارائه می‌شود.