سرمایه، منش و میدان تولید ادبی در شعر سلمان هراتی

جامعه‌شناسی ادبیات که به بررسی تولید و پیامدهای اجتماعی ادبیات می‌پردازد، به‌عنوان یک دانش میان‌رشته‌ای از یک‌سو، به ادبیات، زبان‌شناسی و فلسفه مرتبط است و از سوی دیگر به علوم اجتماعی و تاریخی. از آنجا که پس از پیروزی انقلاب در شعر اجتماعی جرقه‌هایی حاصل شد و شعر اجتماعی انقلاب به‌عنوان جریانی قدرتمند و تثبیت‌شده شکل گرفت، این پژوهش می‌کوشد تا با نظریۀ منش و میدان بوردیو و با روش تحلیلِ کیفی توصیفی، سه مولفۀ اصلی منش، میدان و سرمایه را در اشعار سلمان هراتی بررسی کند. بر اساس نتایج این تحقیق، شعر هراتی به‌عنوان کنش شاعر، حاصل ارتباط منش و موضع او در میدان‌های سیاسی، اجتماعی و ادبی است. او به‌عنوان شاعر انقلابی در برخی اشعارش انتقاد و اعتراض به‌وضعیت نابسامان جامعه، فاصلۀ طبقاتی موجود در آن‌زمان و غرب‌گرایی دارد. دراین میان کنش‌های شعری با مضمون حبّ‌ودوستی نسبت به امامان، رهبر معظم، شهیدان و ... برجسته‌تر به‌کار گرفته‌است.

Capital, character and field of literary production in Salman Herati’s poetry

The sociology of literature, which studies the production and social consequences of literature, as an interdisciplinary science, is related to literature, linguistics, and philosophy on the one hand, and to the social and historical sciences on the other. . Since after the victory of the revolution, sparks were created in social poetry and the social poetry of the revolution was formed as a powerful and wellestablished current, this study tries to use Bourdieu’s theory of character and field and qualitativedescriptive analysis method. To examine the three main components of character, field and capital in Salman Herati’s poems. According to the results of this research, Herati poetry as a poet’s action is the result of the relationship between his character and position in the political, social and literary fields. As a revolutionary poet, in some of his poems he criticizes and protests against the unhealthy state of society, the class distance existing at that time, and Westernism. In the meantime, poetic acts with the theme of love and affection towards the Imams, the Supreme Leader, the martyrs, etc. have been used more prominently.