معنویت اکولوژیک در مجموعه اشعار سهراب سپهری و رالف‌والدو‌امرسون با تکیه بر عنصر «آب»

معنویت اکولوژیک به مفهوم باز‌شناختن حقیقت الهی در نظام طبیعت است. شاعر سبز، پس از دریافت ادراکات حسی از طبیعت، به وصف تقدس پدیده‌های آن با در‌نظر داشتن رویکرد قدسی و عرفانی در اشعار خود می‌پردازد. در میان عناصر و پدیده‌های طبیعت، آب یکی از پرکاربرد‌ترین عناصر در میان سروده‌های ادبی محسوب‌می‌شود. جایگاه محوری این عنصر ارزشمند، کاربرد خداباورانه اکولوژیک در اشعار طبیعت‌گرا/بوم‌گرا را به‌ خود اختصاص می‌دهد. از این‌رو، در این مقاله سعی‌شده‌است به مقوله آب در اشعار سهراب‌سپهری و رالف‌والدو‌امرسون پرداخته‌شود چرا که هر دو شاعر که به عنوان شاعر سبز و طبیعت‌گرا  شهیرند، به کَرّات به مقوله آب در اشعار خود توجه داشته‌اند. در این پژوهش تطبیقی، ضمن مددجستن از نقد بوم‌گرا، مجموعه اشعار هشت‌کتاب سپهری و مجموعه دفاتر شعری امرسون را مورد مطالعه قرار‌خواهیم داد و ضمن بیان مباحث نظری درباره معنویت اکولوژیک، با ذکر نمونه‌هایی از اشعار این دو شاعر نشان‌خواهیم داد که چگونه عنصر ارزشمند آب برای آنها واسطه خلق مفاهیم و تصاویر بوم‌محور در عرفان اکولوژیک شده‌است. علاوه‌بر‌این، توضیح‌خواهیم‌داد که چگونه سپهری با حفظ دیدگاه عرفانیفلسفی و امرسون با دیدگاه عرفانیتاریخی به معنویتی اکولوژیک از طریق عنصر آب رسیده‌اند.