ارتباط گفتمان چرک و زیست‌‌قدرت در پرندۀ یهودی و عزاداران برنارد مالامود

پژوهش حاضر به ‌‌بررسی «گفتمان چرک» و ارتباط آن با پدیدۀ «مهاجرت» می‌‌پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد مطالعات‌‌ فرهنگی و بهره‌‌گیری نظریّات منتقدانی نظیر داگلاس و بومن و تمرکز بر موضوعاتی چون انزجار، غریبگی و اقتصاد احساسی در پی پاسخ به ‌‌این پرسش بنیادی است که چگونه گفتمان زیست‌‌قدرت از مقولۀ «چرک» به‌‌منزلۀ ابزاری در راستای کنترل، انقیاد و حذف اقلیت «دایاسپورا» استفاده کرده و آن را با سیاست پیوند زده است؟ بدین منظور، دو داستان کوتاه مالامود - پرندۀ یهودی (1963) و عزاداران (1955) - به روش توصیفی‑تحلیلی بررسی می‌‌شوند تا با تمرکز بر مقولۀ «چرک»، ارتباطِ بین اعمال نظم بر بدنِ افراد و انضباط مورد نظر گفتمان زیست‌‌قدرت تبیین شود. چنین استدلال می‌‌شود که جنبش «ضدچرک» مدرنیته، با تحمیل دوانگارۀ «تمیز»/«کثیف» به عرصۀ جغرافیای فرهنگی وارد شده و در راستای تداوم ساختارهای سلسله‌‌مراتبی گفتمان انسان‌‌گرای لیبرال، ‌‌دسته‌‌بندی قومیتی، حذف و شمول افراد گام برداشته است. این امر به سیاسی‌‌شدن مقولۀ حیات و شکل‌‌گیری «بیگانگانی» انجامیده که مصداق بی‌‌نظمی و ناهنجاری هستند. به‌علاوه، گفتمان لیبرال با ذاتی جلوه دادن مقولۀ چرک در این گروه‌‌ها، سعی کرده توجّه جامعۀ جهانی را از فقر تحمیل‌‌شده بر آنها منحرف و با بازنمایی ایشان به‌منزلۀ منبع تهدید ملّی، در راستای حذف فیزیکی آنها اقدام کند.

the relation between dirt discourse and biopolitics in malamud’s stories

this article focuses on notions of ‘dirt’ and diaspora to discuss their relation with biopolitical discourse in malamud’s the jewbird and the mourners from the perspective of left thinkers. deploying douglas’s and bauman’s views, the writer discusses how biopolitics has used the notions of hygiene and dirt to secure its surveillance over the body of its racial other in the west. it is argued that the ‘anti-dirt’ movement, supported by the west to promote western civilization, affected cultural geography. therefore, it resulted in the formation of binary structures—such as clean vs. dirty, self vs. other—as well as the social categorization of people. the aforementioned condition leads to the emergence of “homo sacer” figures and the imposition of “bare life”. these figures enjoy no better position than “the inside outsiders” doomed to the status of ‘strangehood’. consequently, they are subjected to strict exclusionary measures and even death, which is justified in light of their supposed danger to society.