مطالعه تطبیقی کنش گفتاری «تملق» در زبان‌های فارسی و انگلیسی

کنش های گفتاری یکی از مباحث مهم تحلیل گفتمان در حوزه زبان شناسی به شمار می رود و در سال های اخیر ابعاد مختلف این گونه کنش ها در زبان های مختلف مورد مطالعه و توجه پژوهش گران و زبان شناسان قرار گرفته است. از جمله ابعاد مورد‌ توجه این گونه کنش ها ساختار زبانی و کاربردهای آنان در زبان های مختلف است. پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی کاربردهای کنش گفتاری تملق در دو زبان فارسی و انگلیسی پرداخته است و بدین منظور کاربردهای این کنش گفتاری در مکالمات 120 فیلم (60 فیلم فارسی و 60 فیلم انگلیسی) مورد مطالعه قرار گرفت. پس از استخراج تمامی مکالمات مربوط به این کنش گفتاری در مجموعه مورد بررسی و جمع آوری اطلاعات موردنظر، مدل هایمز (1967) مبنای بررسی تطبیقی قرار گرفت. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که تملق در هر دو فرهنگ فارسی و انگلیسی برای نفوذ مثبت در مخاطبین مورد استفاده قرار می گیرد و کاربردهای این کنش گفتاری در زبان فارسی به 19 مورد و در زبان انگلیسی به 11 مورد می رسد. علاوه بر این، در هر دو زبان مورد مطالعه، کنش گفتاری  تملق در هر دو موقعیت رسمی و غیررسمی یافت می شود اما در زبان فارسی استفاده از آن در موقعیت های غیررسمی و خصوصی بسیار بیشتر از کاربرد آن ها در موقعیت های رسمی است.

A Comparative Study of Flattery Speech act in Persian and English Languages

Speech act analysis, as a significant aspect of discourse analysis and pragmatics, has increasingly drawn the researchers’ attention since John L. Austin (1962) put forward speech act theory, and ever since then, the study of the linguistic structures of speech acts and their functional values have been among the key areas of study in speech act analyses. The present study comparatively explored the manifestations and functions of flattery speech acts in Persian and English languages. To do so, flattery instances were identified and extracted form a corpus of 60 Persian speaking and 60 English speaking film scripts. The speech act instances were extracted from different movie genres including social and family, drama, sciencefiction, and romance. The movies were produced between the years 20102020. A sample of 343 Persian and 228 English flattery instances were extracted and analyzed on the basis of Hymes’s (1967) model. The obtained results indicated that flattery was used in both Persian and English cultures in order to exert positive influence on the addressees. Moreover, in both languages, the act of flattery was done in both formal and informal situations in an attempt to deceive, compliment, praise, and ridicule. In addition, although flattery speech act was found in both formal and informal situations—in the case of Persian language and culture—, its application in informal and private situations was more frequent than in formal situations. Moreover, the frequency of flattery in Persian language and culture was found to be significantly higher than English.