بررسی «من‌ وجودی» سلینی در داستان سفر به انتهای شب با تکیه بر نظریه ژرژ پوله

کشف «من وجودی» یا آگاهی نویسنده، از نتایج اصلی نقد مضمونی بوده و مساله‌ای است که همواره مورد توجّه نویسندگان بزرگ بوده است. «لویی فردینان سلین» یکی از نویسندگانی است که در سفر به انتهای شب با استفاده از مضامین تکرارشونده به‌خوبی آن را به نمایش می‌گذارد. به عقیدۀ «ژرژ پوله»، از منتقدان نقد مضمونی، هر فرد به‌گونه‌ای در جهان هستی و در رابطه‌‌اش با جهان پیرامون به شناخت از خود دست می‌یابد. برای رسیدن به این آگاهی، پوله مکان را به‌عنوان یکی از مقوله‌های بنیادی ارتباط با جهان پیرامون به‌حساب ‌آورده است. او تلاش می‌کند تا با تحلیل درک راوی از مکان، به کشف هرچه بهتر زوایای «جهان‌آگاهی» نویسنده دست یابد. تحقیق پیش رو، در نظر دارد با رویکردی تحلیلی‑توصیفی نشان دهد چگونه تئوری ژرژ پوله در رمان سفر به انتهای شب خود را ارائه می‌کند. فرضیّۀ این مقاله این است که نحوۀ پرداختن به فضا و قرار دادن «من وجودی» در این فضا که بازتابی از ارتباط منِ باردامو با «جهان‌آگاهی» نویسنده از دنیاست، اهمّیّت مقولۀ پردازش فضامکان از دیدگاه پوله را به نمایش گذارد. در این رمان که نوعی شرح‌حال داستانی است، راوی از خلال سفرها و مکان‌ها، داستان زندگی و پرسه‌زدن‌هایش را بازگو می‌کند.

Exploring Author’s Cogito in Céline’s Journey to the End of the Night According to Georges Poulet’s Theory

Examining the author’s cogito, which is his consciousness, is a common research strand in literary criticism and has been the focus of many renowned authors. Louis Ferdinand Celine made use of this in his novel Journey to the End of the Night through repetitive themes. According to Georges Poulet, individuals gain knowledge of the world in accordance with their surrounding world. For Poulet, place is one of the fundamental categories of communication with the world. The author’s world consciousness, as Poulet maintains, can be uncovered by the analysis of narrator’s perception of the place. The present work follows an analyticaldescriptive approach and aims to exploring author’s cogito in Céline’s Journey to the End of the Night according to Georges Poulet’s theory. The study hypothesizes that the way the narrator describes space and place can reveal the author’s cogito, which is a reflection of Bardamu’s relationship with the author’s perception of the world. In this autofiction, the narrator recounts his life, wanderings and travels in different places.