معرفی الگوی «زبامغز» و بررسی نقش آن در برقراری ارتباط موثر: گامی فراتر از توانش ارتباطی

مکالمه و برقراری ارتباط موثر، نوعی فرایند اجتماعی است که توسط زنجیره‌های واژگانی و زبانی نمود پیدا می‌کند. در واقع سخن را می‌توان نوعی واسطۀ ارتباطی به‌شمار آورد که به دانش زبانی و توانش سخنگو بستگی دارد؛ اما چنانچه هدف غایی مکالمه برقراری ارتباط موثر باشد، باید فراتر از رسیدن به قصد و نیات شخصی گوینده گام برداشت. در پژوهش حاضر نگارندگان با در نظر گرفتن مفهوم «پساتاثیر» در گامی فراتر از توانش ارتباطی، براساس ساختار مغز و کارکردهای مربوط به لوب‌ها، الگویی به نام «زبامغز» را معرفی می‌کنند که افزون بر ساختار واژگانی، به بررسی نقش تفکر، هیجانات، حواس و فرهنگ در ارتباطات می‌پردازد. این الگو، زبان را ابزاری برای تغییر رفتار و رشد می‌داند و براساس ساختار مغز و زبان (زبامغز)، چهار مفهوم زبافکر (شناخت و تفکر در زبان)، زباهیجان (هیجان در زبان)، زباهنگ (فرهنگ در زبان) و زباحواس (حواس در زبان) را مطرح می‌کند. براساس الگوی زبامغز می‌توان کارکردهای کلان مغز را در زبان جستجو کرد و تصویر متفاوت و منسجمی از زبان ارائه داد که در برقراری روابط موثر با دیگران تسهیل‌گر است. از این منظر در مکالمه، افزون بر زبان خودخواه، زبان دگرخواه نیز باید مدنظر قرار گیرد و افراد باید افزون بر توانش ارتباطی به توانش درمان زبانی (زبان برای زندگی بهتر) نیز توجه کنند.

Introducing the “Brainling” Model and Examining its Role in Effective Communication: A Moving Beyond Communicative Competence

AbstractEffective communication can be considered as a social process reflected in lexical chains. In fact, speaking can be considered as a communicative mediator which hinges on the speaker’s linguistic competence, but if the aim of a given dialogue is to have a more effective communication, one should move beyond the speaker’s subliminal intentions. The present study, therefore, tries to examine the influence of “postlocution” as a level beyond communicative competence, and attempts to introduce “brainling” based on brain structures. This model considers language as a tool for behavioral changes and developments, and offers the four concepts of cogling (cognition in language), emoling (emotions in language), cultuling (culture in language), and sensoling (senses in language). The proposed model can be used to portray a different and more comprehensive picture of brain’s macro functions, which is useful for a better and more effective communication. From this perspective, in addition to paying attention to selforiented language, a dialogue should take otheroriented language into consideration, and individuals should attend to both communicative competence and linguotherapeutic competence (language for a better life).