استعاره و آفرینش معنا در سخن شاعرانه (بررسی آرای پل ریکور در کتاب استعاره زنده با تکیه بر چکامه تیره بختی اثر آلفرددو وینی)

کتاب استعاره زنده ریکور کتابی بنیادین در باب استعاره است. ریکور معتقد است استعاره، به‌ویژه در منش یکتای زبان شاعرانه رخ می‌دهد. از این رو، پرسش اصلی مقاله حاضر آن است که از منظر ریکور چگونه استعاره در سخن شاعرانه معنا می‌آفریند؟ فرضیه مقاله آن است که باید برای آشکارسازی پاسخ ریکور به این پرسش، سه مقولة مقایسهگری، شمایل‌گونگی معنا و تصویر شاعرانه را تحت عنوان «نظریه جایسپاری» و دو مقوله چندمعنایی و ارجاعگری را تحت عنوان «نظریه میانکنش» تعیین و تعریف کرد. بر این اساس، هدف مقالة حاضر آن است که با روش تفسیر و با تکیه بر چکامه تیرهبختی اثر وینی دو نظریه جایسپاری و میانکنش را تشریح کند. ایضاح این دو نظریه نشان می‌دهد که معنا در زبان شاعرانه شمایلی است. شمایل‌گونگی معنا در زبان شاعرانه حاصل «خنثی‌کردن» واقعیت و پَروبال دادن به خیال است و این یعنی خیال، واقعیت را «تعلیق» می‌کند. در اینجا استعاره با شمایل یکی می‌شود بدینمعنا که استعاره واژه‌ها را از معنای سرراست‌شان در کاربرد روزانه جدا می‌کند و سپس کاربرد واژه‌ها را با گشودن سویة خیالی معنا چندان گسترش می‌دهد که بیان واقعیت شاعرانه ممکن شود. در شعر به‌دلیل حضور همة زیرمعناهای ممکن واژه‌ها ارجاع سخن به حالت تعلیق در میآید. استعاره با مقایسهگری ایده‌های گوناگون نه‌تنها مناسبات معنایی پنهان میان آن‌ها را آشکار می‌کند، بلکه خالق مناسبات جدید میان آن‌هاست. نیروی محرک این آفرینش معنا، همانندسازی است. این فرایند یگانهگر، مبتنی بر شهودی ناگهانی است که پیکربندی پیشین زبان را دستکاری می‌کند و ساختاری جدید می‌آفریند.

Metaphor and the Creation of Meaning in Poetic Discourse: A Review of Paul Ricoeur’s Views in The Living Metaphor Based on the Misfortune by Alfred de Vigny

AbstractPaul Ricoeur’s The Living Metaphor is a fundamental book on metaphors. Ricoeur believes that metaphors occur, especially in the unique character of poetic language. Therefore, the main question of the present article is how, from Ricoeur apos;s point of view, metaphors create meaning in poetic discourse. The hypothesis of this article is that in order to answer this question, the three categories of comparison, iconicity of meaning, and poetic imagery as substitution theory and the two categories of polysemy and reference as the interaction theory must be defined. Accordingly, the main purpose of this study is the exposition of the two theories of substitution and interaction based on the Misfortune by Alfred de Vigny. The exposition of these two theories shows that meaning in poetic language is iconic. Iconicity of meaning in poetic language is the result of neutralization of reality and provoking imagination, indicating that imagination suspends reality. Here the metaphor unites with the icon; in other words, the metaphor separates the words from their straightforward meaning in everyday use, and then expands the use of words by opening up the imaginary aspect of meaning so that the expression of poetic reality becomes possible. In this poem, the words’ reference is suspended because of the presence of all the possible implicit meanings. The metaphor, by comparing different ideas, not only reveals the hidden semantic relations between them, but also creates new relationships. The driving force behind this creation of meaning is replication. This unifying process is based on a sudden intuition that manipulates the previous configuration of language and creates a new structure.