اثرپذیری شعر و نثر امام شافعی از سخنان امام علی (ع)
|
|
|
|
|
نویسنده
|
سبزیان پور وحید ,نعمتی فاروق
|
منبع
|
پژوهش نامه علوي - 1398 - دوره : 10 - شماره : 2 - صفحه:47 -72
|
|
|
چکیده
|
بر اساس نظریه بینامتنیت، هر متن ادبی، آگاه یا ناخودآگاه، زایش و باز خوانشی از آثار ادبی پیش از خود یا معاصر با خود است. نهج البلاغه از هنگام ظهور تاکنون ، همواره به عنوان یکی از منابع مهم و کلیدی ادبای عرب به شمار می رود. محمد بن ادریس شافعی از عالمان و فقیهان قرن دوم هجری و پیشوای مذهب شافعی است که بسیاری از مفاهیم حکمی و اخلاقی را به لباس نظم درآورده است. وی با توجه به عشق و ارادتش به علی (ع) که از یک سو قافله سالار شعر و ادب بوده و از دیگر سو وامدار حکمت الهی و قرآنی است، سخنان حکیمانه آن حضرت را در لایه های اشعار خود جا داده است. در این پژوهش به روش تحلیلی-توصیفی و با استقراء الفاظ و مضامین گهربار نهج البلاغه، ضمن بررسی اشکال مختلف اثرپذیری شافعی از کلام امام علی (ع)، نشان می دهیم که وی علاوه بر ارادت و اخلاص ویژه به ساحت آن امام (ع)، مانند بسیاری دیگر از ادیبان و شاعران عرب و ایرانی، سیراب از سرچشمه زلال حکمتهای آن حضرت شده است.یافته های این پژوهش گویای آن است که در دیوان شافعی و نثر وی، انواع مختلفی از اثرپذیری تصویری، لفظی و معنایی از نهج البلاغه به چشم می خورد.
|
کلیدواژه
|
امام علی (ع)، نهج البلاغه، شافعی، حکمت، شعر عربی، اثرپذیری
|
آدرس
|
دانشگاه رازی, گروه زبان و ادبیات عربی, ایران, دانشگاه پیام نور, گروه زبان و ادبیات عربی, ایران
|
پست الکترونیکی
|
faroogh.nemati@gmail.com
|
|
|
|
|