نقد فلسفه ی هم سخنیِ مارتین بوبر و پی آمدهای آن در حوزه ی تعلیم و تربیت کودکان

در میان مفاهیم جدیدی که در اوایل قرن بیستم در حوزه ی تعلیم و تربیت مطرح شده بودند، مفهوم «دو طرفه بودن» (gegenseitigkeit) فرایند آموزش چالش های بسیاری را به همراه داشته است؛ بسیاری از مربیان با انتقاد از این مفهوم، اظهار داشتند که معلم باید به تنهایی فرایند آموزش را رهبری کند و شاگردان نمی توانند و نباید نقشی در این فرایند ایفا کنند. بوبر ضمن اشاره به این مطلب که به منظور حفظ رابطه ی آموزشی، باید فاصله ی امنی بین معلم و شاگرد وجود داشته باشد، آموزه ی «تعلیم و تربیت مبتنی بر دیالوگ» را مطرح می کند؛ به عبارت دقیق تر، وی نسبت آموزشی را نوعی« رابطه ی من تو یک طرفه» می خواند. حال پرسش اینجاست که با توجه به این که بوبر «رابطه ی من تو» را یک رابطه دو طرفه می داند، چگونه می تواند از رابطه ی میان معلم و شاگرد تعبیر به «رابطه ی من تو» کند و در عین حال از یک طرفه بودن آن سخن بگوید؟

A critique of Martin Buber’s dialogical and its implications in the realm of children’s education

educators criticized this concept and said that the teaching process should be led by the teacher alone and students cannot and shouldn’t play a role in this process. Buber pointed out that there must be a safe distance between teacher and student to maintain the educational relationship; meanwhile, introduced the doctrine of “Education based on Dialogue”. In other words, he calls the educational relationship as a kind of “I – Thou relationship”. Now the question is that while Buber knows the “I – Thou relationship” as a mutualrelationship, how can he interpret the relationship between teacher and student as a “I – Thou relationship” and at the same time he says it is onesided inclusive.