«لبخند» تراژیک ابرانسان در تفکر نیچه

نیچه در تاملات انتقادی خود درباره فلسفه عقل‌گرایان و تجربه‌باوران که درون‌مایه آن را نتیجه تفکر متافیزیکی و تئولوژیک می‌داند به ماحصل شیوه‌های جهان‌بینی آنها، همچون یاس، ناامیدی و سرخوردگی‌ای اشاره دارد که به نیهیلیسم می‌انجامد. تفکر تاکنونی غربی از نظرگاه نیچه، مَحمل دشمنی و کینه‌توزی با زندگی بوده است. گویی که زندگی خصمِ تفکر است و رستگاری انسان بریدن از زندگی و حیات است. فلسفه آری‌گوی نیچه به عنوان بدیل تفکر تاکنونی غرب، چهره‌ای متبسم و خندان دارد که مولفه‌ای کلیدی در تفکر اوست. این فلسفه ریشه در تایید زندگی، علاقه به حیات و زیست‌جهانی شادان دارد. این شادی از برای چیرگی بر خود و لذت حاصل از اراده معطوف به قدرت و برخورداری از بیشینه انرژی و نیروست که در ابرانسان نیچه ظهور و نمود می‌یابد. ابرانسان است که با گذشته آشتی می‌کند، حال را تایید کرده، آینده را با پل آری‌گویی می‌سازد و با عشق به بازگشت جاودانه همه امور، خود، سرنوشت و تقدیر خویش را متحقق می‌سازد. سلامتی از نظر نیچه در تقابل با بیماری متافیزیک‌اندیشی، زیستی شادمان است که چهره نهایی‌اش در انفجار نیروها و فیگور لبخند ظهور می‌یابد: لبخند به زندگی، زمین و زمان؛ لبخندی دیونوسوسی.

The tragic smile of the superman in Nietzsche’s thought

Nietzsche points out that these are the outputs of metaphysical theological thinking and that the ultimate outcome of these worldviews is despair, hopelessness and disappointment which results in nihilism. The history of Western thought, as Nietzsche believes, has been full of hostility and hatred towards life as if life is the enemy of thinking, and human salvation requires disengaging oneself from life. Nietzschean affirmation as the alternative of Western thought has a smiling face which is a key component of his thinking. This point of view is rooted in life affirmation, desire towards life and the joyful wisdom. This joyfulness is due to the selfcommand and the pleasure of will to power and the privilege of having the maximum power which is realized in Nietzsche’s Übermensch. Übermensch reconciles with the past, affirms the present, constructs the future through the bridge of affirmation, and realizes all entities, the self, his fate and predestination through eagerness towards eternal return. Health in Nietzsche’s view is a kind of joyful living, in contrast to metaphysical thinking syndrome, and its full form is realized in the burst of powers and smile figure, which means smiling to life, to the time and place, and this is a Dionysian smile.