زمان به عنوان افق ظهور موجودات، فراهم کننده ابژکتیویته در کانت، به تفسیر هایدگر

مقولات کانتی باید بالضروره در ارتباط با مُتعلَق دریافتی باشند. اما به دلیل خودانگیخته بودن قوه فهم از یک‌سو و پذیرنده بودن قوه حس از سوی دیگر، باید یک امر مشترکی ارتباط بین این دو قوه آگاهی را ممکن گرداند. هایدگر بیان می دارد که «زمان» همان امر مشترکی است که موجب اتحاد و «تالیف» این دو قوه می شود. بنابراین، به وسیله عمل شماتیزم ما به این نتیجه می رسیم که تفکر یا آگاهی از شهود گرفته تا عقل/فهم سراسر زمانی است. بدین ترتیب، با توجه به چنین تفسیری، زمان نه تنها صورت حساسیت بلکه صورت «خودِ» اندریافت نیز می باشد. بنابراین، هایدگر، وی مرز میان شاکله و مقوله را بر می دارد و «منِ» کانتی به همراه مقولاتش را صورت قاعده مند زمان می داند. در نتیجه، از رهگذر شماتیزم، این زمان است که به دلیل فراهم کردن وحدت آگاهی، ابژکتیویته ابژه را فراهم و احکام تالیفی پیشینی را ممکن می گرداند. زمان همان مرزاندیشیدنی، شناخت و خارجِ شناخت است، یعنی مرز توهم و ابژکتیویتی است. این چنین است که زمان به عنوان تعین استعلایی، افق مواجهه ما با موجودات را تعیین می کند.

The Time as the Horizon of beings Manifestation, and the Provider of the Objectivity in Kant, According to Heidegger’s Interpretation

The Kant’s categories must be necessarily related to the objectrelatedness. Because of the spontaneity of understanding faculty and the receptivity of Sensibility faculty, there should be a common thing that make possible the relation between these two faculties of conception. Heidegger recognizes that the &Time& is that common thing that causes to unify and synthetize of these two faculties. Therefore, by the practice of schematism, we come to this result that the reflection or conception (including both intuition and reason/understanding) are entirely temporal. Thus according to such interpretation, Time is not only Sensibility form but also is the apperception form.  So, Heidegger removes the distinction between the schematism and the category and knows the Kantian &Ego& together with its categories as the regulative form of time. Consequently, through the schematism, the Time because of the providing of the unifying the conception, provides the objectivity of object and makes the apriori synthetic statements possible. &Time& is that thinkable boundary of recognition and external of recognition, i.e. the boundary of illusion and objectivity. According to this, Time as the transcendental horizon, determined the horizon of our encountering with being.