غلبه رویکرد مفهومی بر رویکرد وجودشناسانه و پیامدهای تربیتی آن در دوره معاصر (با تاکید بر اندیشه‌های نیچه و هایدگر)

زبان به واسطۀ ماهیت دو رگه‌اش از وجوه وجودی و مفهومی فارغ نیست. با اندیشه‌های سقراط رگۀ مفهومی زبان کانون توجه قرارگرفت و رگۀ وجودی آن مغفول ماند. از نظر هایدگر و نیچه با غفلت از رابطۀ فوزیس و لوگوس، و فراموش‌کردن نقش زبان در به ‌ظهور‌آوردن وجود و ناتوانی آن در همراه‌ شدن با صیرورت هستی، ذاتِ خودپوشانندۀ رگۀ وجودی به محاق رفت؛ و با فروکاستِ هستی‌شناسی به معرفت‌شناسی توسط کانت بستر لازم برای سیطرۀ زبان مفهومی فراهم آمد. این روند با تحویل ریاضیات به حساب و کارهای افرادی چون فرگه و برنتانو سرعت گرفت و با کارهای راسل، وایتهد و ویتگنشتاینِ ‌ِنخست در شکل‌دادن به زبان صوری که برای هر نام تنها و تنها یک نامیده داشته باشد وارد مرحلۀ تازه‌ای شد تا بشر را دچار چنان فقری کند که گشتل را چون تقدیری محتوم بپذیرد. در این عصر عسرت، نیچه و هایدگر راهی می‌گشایند. آنها با اهتمام به زبان وجودی و احیای تفکر انتولوژیک در مقابل تقدیری که زبان مفهومی و تفکر انتیک برای انسان و جهان مقدر کرده است امکانی فراهم می‌سازند تا گونه‌ای دیگر از انسان و شکلی دیگر از عالم، به روشنگاه ظهور بیایند.

Superiority of conceptual approach over the Ontological one and cultural consequences of it in contemporary history (with the focus on views of Niche Heidegger)

Because of hybrid nature of language, it has conceptual and existential aspects. Ideas of Socrates caused conceptual aspect to be focused on and the existential one neglected. In Heidegger and Niche’s view, neglect of the relation between phsysis and logos and forgetting the role of language in emerging the existence and it’s inability to adapt with becoming of the existence, caused the essence of existential aspect to be obsolesced; and through degrading the subject from ontology to epistemology by Kant, needed ground for the supremacy of conceptual language was provided. This process was accelerated through  submitting the theory of Formal language caused this process to enter a new stage which led to accepting Gestell like an inevitable fate that was the result of need of human in this context . Nietzsche and Heidegger find a solution in this era of hardship. They try to provide a situation in which another type of human and universe appear via attention to existential language and revival of ontological thought against the virtual type which has predestined conceptual language and antique thought.