طرفین گفتگو در دیالوگ گادامر: اشخاص یا اشیا

گادامر همچون افلاطون «دیالوگ» را مبنای شناخت می داند، بدین معنا که ما از طریق دیالوگ اشیا پیرامون خودمان را می شناسیم. روشن است که برای تحقق دیالوگ، دست کم، دو طرف لازم است. در افلاطون، حداقل در نگاه اول، چنین به نظر می آید که طرفین دیالوگ دو شخص هستند. آیا در گادامر هم چنین است؟ برای این پرسش در میان مفسرین گادامر دو پاسخ وجود دارد. الف) اکثر آن ها دیالوگ میان اشخاص را اساس می دانند. به نظر آن ها، ما به مثابه اشخاص برای شناخت جهان و اشیاء پیرامون خودمان باید گرد هم آییم و با یکدیگر گفتگو کنیم. ب)  اما برخی از آن ها همچون فیگال günter figal خود اشیا را نیز دوشادوش اشخاص طرفی برای گفتگو می شمارند؛ زیرا انسان و جهان هر دو در گادامر زبانمند هستند. اشیاء نیز زبانمند هستند و چیزی برای گفتن دارند. فهم و شناخت در گفتگوی زبانی میان انسان و جهان به مثابه طرفین گفتگو، یعنی به مثابه من/تو، رخ می دهد. در این مقاله می کوشیم نشان دهیم که هر دو نحوه ی «گفتگوی میان انسان و جهان» و «گفتگوی میان اشخاص» در هرمنوتیک فلسفی گادامر به همراه یکدیگر مبنای شناخت و فهم هستند.

Partners of Gadamer’s dialogue: Persons or/and things?

Gadamer, like Plato, considers “dialogue” as the basis of the knowledge; that is, we know things around us through the dialogue. It is clear that, dialogue needs, at least, two partners. In Plato, at least at first glance, it seems that the partners in dialogue are two persons. Is that so in Gadamer? To this question, there are two answers among Gadamer commentators. a) Most of them think that the dialogue between “persons” is the basis. We as persons must, in their view, come together and make conversation in order to come near to the knowledge of the world and the things around us. b) but, some others, as Figal see the things themselves as a partner in conversation alongside with persons. in Gadamer human being and the world both are of verbal nature. Things also have the verbal nature and have something to say. Understanding and knowledge take place in the verbal conversation between human being and the world as the partner; that is, as I and Thou. this paper tries to show that, in Gadamer’s philosophical hermeneutics, “conversation between human being and the world” and “conversation between persons” both are the basis of understanding and knowledge.