شعر، رضا داوری و مارتین هایدگر

این مقاله مترصد است وجوه توجه استاد برجسته‌ی فلسفه در ایران، رضا داوری را نسبت به شعر به عنوان عاملی برای رهایی از تنگنای مهلک اصالت سوژه‌ی دوره‌ی مدرن شرح دهد. توجه ویژه‌ی شاعر به زبان که آن را ورای ابزار تلقی وبر وفق نظر هایدگر «بنیان‌گذار متعهد به کلمات» می‌داند، شرایطی به دست می‌دهد که با استمداد از آن می‌توان به تحول روزگار عسرت‌زده و گرفتارآمده در قهر فناوری مدرن امید داشت. رضا داوری زبان شعر را وجه ظهور وجود می‌داند که نقش عمده‌ی آن به سبب حال و احوال شاعرانه، احاطه بر دیگر شئون انسان و شرط اساسی هرگونه نسبت تاثیر‌گذار در این جهان است.

The aspects of Davari’s attention to poetry

This paper tries to explain the aspects of a prominent Iranian professor of philosophy to poetry, i.e. Reza Davari. He considers poetry a way out of the confines of modern subjectivism. The poet’s special attention to language, who consider it something more than a means of expression and according to Heidegger is an opportunity for being released from the contemporary technological predicament. Davari considers the poetical language the means of being’s expression. Because of the poetical mood, it is superior to other aspects of man and the fundamental condition for any kind of effective relation in this world