بررسی اثر تابش خورشید بر میزان ابتلا به نابینایی در نواحی روستایی استان چهارمحال و بختیاری

تابش خورشید با تمام مزایایی که دارد، در برخی مناطق به دلیل ویژگی اقلیمی و ریخت‌شناسی زمین، دارای اثرات منفی ازجمله شیوع بیماری ها مانند آب‌مروارید است که منجر به نابینایی و کم‌بینایی در انسان می شود. در روستاهای استان چهارمحال و بختیاری تعداد 900 نفر نابینا و کم‌بینا وجود دارد که تعداد بالای آن می تواند ناشی از عوامل محیطی باشد. برای بررسی این موضوع از داده های تعداد مبتلایان به نابینایی در سطح روستاهای نمونه استان و داده های تابش تخمین زده شده در سطح افقی و شیبدار روستاها استفاده شد. روش کار مبتنی بر تخمین مقدار تابش در سطح افقی بر اساس معادله آنگستروم و معادله شدت تابش بر اساس عوامل اقلیمی و تخمین تابش در سطح شیبدار بر اساس معادله دافی و بکمن بود. نتایج نشان داد با افزایش ارتفاع روستاها، تعداد مبتلایان به نابینایی زیادتر می شود. همچنین با افزایش مقدار شیب و تغییر جهت شیب روستاها به سمت جنوب، تعداد مبتلایان به نابینایی افزایش می یابد. ضریب همبستگی بین مقدار تابش و نرخ افزایش تابش در سطح شیبدار برابر با 892/0 = r و ضریب همبستگی بین جهت شیب با نرخ افزایش تابش در سطح شیبدار برابر با 820/0 =r که هر دو در سطح اطمینان 99 درصد تایید می گردند. نتایج نشان داد 9/45 درصد جمعیت روستایی با ابتلای بالای آب‌مروارید در شیب‌های رو به جنوب، جنوب غرب و جنوب شرق زندگی می کنند و ارتباط معناداری بین مقدار شیب و جهت شیب به سمت جنوب با نرخ نابینایی وجود دارد. همچنین ارتباط بین افزایش ارتفاع روستاها و افزایش تعداد مبتلایان به نابینایی در سطح اطمینان 95 درصد معنادار است و بیشتر نابینایان (60 درصد) در ارتفاع بالاتر از 2000 متر زندگی می کنند.