راهبردهای مدیریت مخاطره سیل در مناطق روستایی با مدل Swoc-Topsis (مطالعه موردی حوضه آبریز قره چای رامیان)

سیل یکی از انواع مخاطرات طبیعی است که بسیاری از اجتماعات ازجمله روستاییان حاشیه رودخانه ها هرساله تلفات جبران‌ناپذیری از وقوع آن متحمل می شوند؛ لذا امروزه برای کاهش آسیب های ناشی از وقوع سیلاب، مدیریت و برنامه‌ریزی بلندمدت به همراه آینده‌نگری و مشارکت همزمان گروه‌های تصمیم گیر و مردم به‌عنوان ذینفعان اصلی اجتناب‌ناپذیر است. بر این اساس در این مطالعه با ترکیب برنامه‌ریزی راهبردی و شیوه مدیریت مشارکتی ازدیدگاه دو گروه روستاییان و مسئولین در حوضه آبریز قره چای رامیان گرگان رود، تلاش شده تا به ارائه راهبرد کانونی مناسب در جهت مدیریت سیل و کاهش اثرات منفی آن در مناطق روستایی پرداخته شود. برای این منظور روش‌شناسی توصیفی- تحلیلی در چارچوب مدل swoc(swot) و تکنیک چند معیاره topsis به کار گرفته شد و نتایج به‌دست‌آمده از محاسبات مدل راهبردی نشان داد که در هر دو سطح مسئولین و مردم روستایی، جهتگیری عمده در وضع موجود به‌سوی راهبرد محافظه‌کارانه یا بازنگر می باشد که دارای 10 استراتژی است. همچنین اولویت بندی استراتژی‌ها بر اساس مدل تصمیم گیری چند معیاره تاپسیس نشان داد که راهبرد «بازنگری در نحوه نظارت بر ساخت‌وسازها و فعالیت‌های اقتصادی حاشیه رودخانه ها و استفاده از بدنه کارشناسی و خبرگان محلی در ارائه مجوز برای فعالیت در حاشیه رودخانه‌ها در مناطق روستایی» با امتیاز 843/0 از اولویت اجرایی بالاتری نسبت به سایر گزینه‌ها در روستاهای منطقه مورد مطالعه برخوردار است.