تحلیل تاب‌آوری شاخص‌های مسکونی در فضاهای شهری با رویکرد عدالت فضایی (نمونة مطالعه: شهر قائم‌شهر)

عدالت فضایی به معنی توزیع عادلانه منابع و فرصت های باارزش در فضای جامعه است. تاب آوری شاخص های مسکونی یکی از مهم ترین عناصر و عوامل دستیابی به توسعة پایدار مبتنی بر عدالت فراگیر است. بی عدالتی در توزیع شاخص های مسکونی یکی از موضوعات محوری در مطالعات اجتماعی و نیز یکی از مهم‌ترین ابعاد ملموس بی عدالتی فضایی است. هدف این پژوهش نیز تحلیل تاب آوری شاخص های مسکونی در محله های شهر قائم‌شهر با رویکرد عدالت فضایی است. پژوهش حاضر بر اساس هدف از نوع کاربردی و بر اساس روش از نوع ترکیبی است. گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی صورت گرفته است. داده های مربوط به شاخص های مسکونی از بلوک های آماری شهر قائم‌شهر در سال 1395 استخراج شده است. شاخص های مسکونی در سطح محله در محیط نرم افزار excel ثبت و برای وزن دهی به شاخص های مسکونی از مدل آنتروپی و برای تحلیل تاب آوری شاخص های مسکونی از مدل واسپاس استفاده شده است. سپس نقشة تاب آوری شاخص های مسکونی در سطح محله های شهر قائم‌شهر در محیط نرم افزار arc gis ترسیم شده است. نتایج مدل واسپاس نمایان کرده است که محلة 7 بیشترین و محلة 12 کمترین میزان تاب آوری شاخص های مسکونی را به خود اختصاص داده اند. همچنین نتایج نشان داد که کل شهر قائم‌شهر نیز به لحاظ شاخص های مسکونی تاب آوری متوسطی دارد. بر اساس نقشة ترسیم شده نیز، بی عدالتی فضایی در تاب آوری شاخص های مسکونی در محله های شهر قائم‌شهر به‌وضوح مشخص شده است، به طوری که 10 محله از 20 محلة شهر قائم‌شهر شامل محله های 12، 17، 16، 8، 19، 6، 20، 1، 10 و 11 از بی عدالتی در تاب آوری شاخص های مسکونی رنج می برند.

Analysis of the resilience of residential indicators in urban spaces with a spatial justice approach (Study sample: Ghaemshahr city)

Spatial justice means the justly distribution of valuable resources and opportunities in the community space. The resilience of residential indicators is one of the most important elements and factors in achieving sustainable development based on inclusive justice. Injustice in the distribution of residential indicators is one of the central issues in social studies and also one of the most important tangible dimensions of spatial injustice. The purpose of this study is to the analysis of the Resilience of residential indicators in the neighborhoods of Ghaemshahr city with a spatial justice approach. The present research is applied based on the purpose of the type and based on the method of the combined type. Data collection has been done through library and documentary studies. Data related to residential indicators have been extracted from statistical blocks of Ghaemshahr city in 2016. Residential indicators in the neighborhood level are recorded in the Excel software environment and the entropy model is used to weight residential indicators and WASPAS model is used to analyze the resilience of residential indicators. Then, the map of the resilience of residential indicators in the level of the neighborhoods of Ghaemshahr city has been drawn in the Arc gis software environment. The results of WASPAS model show that neighborhood 7 has the highest and neighborhood 12 has the lowest rate of the resilience of residential indicators. The results also showed that the whole city of Ghaemshahr city has moderate resilience in terms of residential indicators. According to the drawn map, Spatial injustice in the resilience of residential indicators in the neighborhoods of Ghaemshahr city is clearly identified, so that 10 out of 20 neighborhoods of Ghaemshahr city suffer from injustice in the resilience of residential indicators.