مقایسه سه روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی، شبکه عصبی مصنوعی و تراکم سطح در ارزیابی کمی و پهنه بندی حساسیت‏ پذیری زمین لغزش در محیط gis (مطالعه موردی: حوزه آبخیز سیمره هومیان)

پهنه بندی حساسیت‏ پذیری زمین لغزش به‌عنوان تقسیم بندی زمین، برحسب درجۀ حساسیت ‏پذیری واقعی یا بالقوۀ زمین لغزش می‌تواند در مدیریت کارآمد بحران یاری دهنده باشد؛ اما ماهیت نامشخص متغیرهای لازم جهت بررسی، تاثیر متفاوت هر متغیر و عدم امکان تعیین مرزهای دقیق نواحی آسیب ‌پذیر، موجب عدم قطعیت در نقشه‌های آسیب‌پذیری می‏گردد. استفاده از فن‏آوری‏های نوین مانند gis و الگوریتم‏های هوش محاسباتی می‌توانند در تهیه نقشه‌های دقیق‏تر پهنه ‌بندی زمین‌ لغزش مفید واقع گردند. در این مطالعه با هدف پهنه‌ بندی حساسیت ‏پذیری زمین ‌لغزش در حوزه آبخیز سیمره هومیان، به دلیل وقوع زمین‌ لغزش های متعدد در این منطقه، به مقایسه سه روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی (fahp)، شبکه عصبی مصنوعی و تراکم سطح بر اساس معیارهای مختلفی ازجمله ‏توپوگرافی، پوشش گیاهی، رطوبت نسبی، عمق گسیختگی خاک، فاصله از رودخانه، گسل و جاده و رده مقاومتی زمین پرداخته شده است. بر اساس نتایج به‌ دست ‌آمده نواحی شمالی محدوده مطالعاتی مستعد وقوع حرکات دامنه‏ای هستند؛ از طرفی مقادیر پارامترهای صحت‏ سنجی موید دقت بالاتر نتایج دو رویکرد شبکه عصبی و تراکم سطح به ترتیب با مقادیر صحت کلی 0.73 و 0.71 بوده که ناشی از عملکرد بهتر دو روش فوق نسبت به روش fahp با صحت کلی 0.58 می‌باشد. درمجموع روش شبکۀ عصبی بر اساس آماره ‏های صحت‏ سنجی مورد استفاده شامل، صحت کلی، صحت کاربر و صحت تولید کننده به ترتیب با مقادیر 0.73، 0.8 و 0.59 بالاترین صحت را به خود اختصاص داده است.