بررسی و تحلیل الگوی استقراری دشت خاوه در دوره اشکانی

دشت خاوه در شهرستان دلفان (نورآباد) یکی از دشت‌های مهم زاگرس مرکزی است که در منطقه پشتکوه شرقی و در بین کوه‌های گرین و سفید‌کوه واقع شده است. در این دشت، 36 محوطه باستانی شناسایی شده که قدیم‌‌‌ترین آن‌ها ‌‌مربوط به دوره نوسنگی بی‌‌سفال و جدیدترین آن‌ها ‌‌مربوط به قرن‌های متاخر دوره اسلامی است. از این تعداد، بیست محوطه دارای بقایای دوره اشکانی بوده‌‌اند. مباحث مورد توجه در این مقاله اغلب براساس فعالیت‌‌هایی است که طی سال‌های 1388- 1389 در این دشت به‌منظور ثبت و تعیین حریم آثار باستانی و در سال 1390 به‌دلیل شناسایی و تحلیل الگوهای استقراری دوره اشکانی صورت گرفته است. درک و دریافت کلی الگوی استقراری این منطقه در دوره اشکانی از نتایج این پژوهش است که تغییرات جمعیتی یا تغییر الگوی پراکنش استقرارها را نسبت به دوره‌‌های قبل نشان می‌دهد. همچنین، مشخص شد که بیشتر استقرارهای منطقه روستاهای کوچک یا استقرارهای موقت بوده‌‌اند و شواهدی از مراکز شهری شناسایی نشد. در این مقاله، به مطالعه محوطه‌ها و تفسیر الگوهای استقرار دوره اشکانی در این دشت می‌‌پردازیم.