شهروندی شهری: از نظریه تا سیاست شهری و تجربه فرهنگی

در فرایند جهانی‌شدن، شهروند‌گرایی در شهر و مدیریت‌های شهری امری متعارف است. اما در هزاره سوم میلادی، رژیم‌های شهری (از مدیریت و حکومت‌های شهری تا سازمان‌ها و مقامات شهری و شهرداری‌ها) درصدد گسترده‌تر کردن کمّی و کیفی نوعی از شهروندگرایی برآمده‌اند که به دولت‌ملت محدود نبوده و بیشتر به سطوح محلی و شهری پایبند است. به‌طور دقیق، شهروندی شهری ناظر به چنین وضعیت شهری پرافت‌و‌خیزی است و مسیله‌ای است مربوط به فراتر رفتن از شهروندی ملی و رفع کاستی‌های شهروندی ناشهری. ادعای سیاست‌های شهروندی شهری کامل‌تر کردن، مردمی‌تر کردن، عمومی‌ترکردن و مدنی‌تر کردن شهروندی در زیست جهان شهری و پیوند‌ عمیق‌تر میان رژیم‌های شهری و شهرنشینان است. از‌این‌رو در این مقاله هم‌زمان ماهیت جامعه‌شناختی شهروندی شهری و سیاست‌های شهروندی شهری به‌عنوان تجربه فرهنگی شهری متاخر مرور شده ‌است.