تنوع ژنتیکی لاین‌های تیپ-O والدینی با عملکرد و ریزماهواره و ارتباط آن با هتروزیس در چغندرقند

مطالعه حاضر به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی بین لاین‌های والدینی چغندرقند از لحاظ صفات عملکردی و مولکولی و بررسی ارتباط بین فاصله ژنتیکی با استفاده از نشانگر‌های مولکولی و هتروزیس نتاج انجام گرفت. تعداد 9 لاین والدینی o- تیپ چغندرقند در قالب طرح دای‌آلل 9×9 تلاقی و 36 نتاج سینگل کراس حاصل به همراه والدین در قالب طرح لاتیس 7×7 در سه تکرار از نظر صفات عملکری مورد ارزیابی قرار گرفتند. ارزیابی مولکولی بر روی 72 ژنوتیپ والدینی (8 بوته از هر والد) و با استفاده از 18 نشانگر ریزماهواره (ssr و est-ssr) انجام شد. تجزیه خوشه‌ای مورفولوژیکی لاین‌های والدینی را در دو گروه با پتانسیل عملکرد بالا و پایین قرار داد. نتایج تجزیه خوشه‌ای براساس داده‌های مولکولی و مورفولوژیک حاکی از هماهنگی بالای بین دو گروه‌بندی ژنوتیپ‌های والدینی داشت. مقادیر اطلاعات چند شکلی (pic) برای جایگاه‌های ریزماهواره‌ای (858/0-156/0) نشان دهنده کارآمد بودن نشانگرهای ssr و est-ssrدر تشخیص چند شکلی میان لاین‌ها بوده است. با وجود کارآمد بودن نشانگر‌ها، میان فاصله ژنتیکی برآورد شده توسط نشانگرهای مولکولی ریزماهواره با میزان هتروزیس در 36 هیبرید بررسی شده از نظر صفات عملکردی رابطه معنی‌داری مشاهده نشد. نتایج تجزیه رگرسیون ساده خطی نیز بیانگر وجود رابطه خطی ضعیف بین فاصله ژنتیکی بر اساس نشانگر‌های مولکولی و عملکرد هیبریدها بود. برای دستیابی به نشانگر‌های با ارزش پیش‌گویی کننده در برآورد پتانسیل هیبرید و هتروزیس، مناسب‌ترین راه‌کار استفاده از نشانگر‌های دارای پیوستگی بالا با صفات مربوط به عملکرد می‌باشد