آسیب‌های کروموزمی و آپوپتوز اشعه گاما در لکوسیت‌های مبتلایان به آلفا تالاسمی نوع حامل خاموش

آلفا تالاسمی‌ بیماری کم‌خونی ژنتیکی و بیشتر شایع در آسیای جنوب شرقی، منطقه مدیترانه و جنوب ایران است. آلفا تالاسمی شامل گروه‌های کوچک‌تری بوده که برجسته‌ترین آن‌ها؛ حامل خاموش، آلفا تالاسمی‌ مینور، بیماری هموگلوبین h و ‌آلفا تالاسمی ماژور(هیدروپس فتالیس) هستند. لکوسیت‌های خون محیطی 10 بیمار مبتلا به آلفا تالاسمی از نوع حامل خاموش به همراه لکوسیت‌های خون محیطی 10 فرد سالم به طور جداگانه تحت تابش 3 گری پرتو گاما قرار گرفته و به منظور بررسی ناهنجاری‌های کروموزومی، پس از 48 ساعت از هر نمونه 70 متافاز مورد تجزیه میکروسکوپی قرار گرفت. میزان آپوپتوز القایی بلافاصله پس از خون‌گیری توسط آزمون کامت خنثی مورد ارزیابی قرار گرفت. تمام مراحل فوق برای هر کدام از افراد دو گروه که لکوسیت‌های خون محیطی آنها تحت تابش قرار نگرفته‌اند عینا تکرار شد و با نمونه های تحت تابش مقایسه و تجزیه آماری انجام شد. نقاط شکست ناشی از القای پرتوها در بیماران از نوع حامل خاموش در تمام کروموزوم‌ها و افراد سالم به ‌جز کروموزوم ‌شماره 1، متناسب با طول کروموزوم‌ها و بر مبنای محتوای dna به‌طور تصادفی در طول کروموزوم‌ پخش شده بود. وقتی نمونه‌هایی که تحت‌تاثیر اشعه قرار نگرفته‌اند را در محیط کشت به مدت 48 ساعت در دمای 37 درجه سانتی‌گراد نگهداری کردیم میزان آپوپتوز بطور کاملا معنی‌داری نسبت به زمان صفر افزایش نشان داد. این افزایش در افراد دچار بیماری از نوع حامل خاموش نسبت به افراد سالم، بیشتر و از نظر آماری معنی‌دار بود. درصد آپوپتوز نمونه‌های تیمار 3 گری اشعه پس از 48 ساعت در هر دو گروه کنترل و بیمار به میزان بسیار قابل توجهی افزایش‌یافت.