از مدل توارثی بی نهایت ژنگاه با اثرات جزیی (Infinitesimal model) تا انتخاب ژنومیک (Genomic selection)

در قرن اخیر، پیشرفت‌های چشم‌گیری در زمینه اصلاح نژاد دامی و طیور با کاربرد تئوری‌های ژنتیک کمی مبتنی بر مدل بی‌نهایت ژن‌گاه با اثرات جزیی (ifm) حاصل شده است. یکی از روش-های مبتنی بر ifm که به صورت وسیعی مورد استفاده قرار گرفته است، روش بهترین پیش‌بینی نااریب خطی (blup) است. اما وجود مقدار محدودی ماده ژنتیکی قابل توارث (ژنوم) و تعداد معدود جایگاهای ژنی برای هر صفت، برخی از فرضیات ifm را نقض می‌کند. از سال 1970 دانش ژنتیک مولکولی با شناخت مکان‌های ژنی موثر بر صفات کمی این جعبه سیاه را باز کرده است. بنابراین در 15 سال اخیر تلاش‌های زیادی برای انتخاب به کمک نشانگر (mas) صورت گرفته است، اما استفاده mas در انتخاب دام‌ها چندان موفقیت آمیز نبود. در سال 2001، بر اساس نتایج شبیه-سازی رایانه‌ای نشان داده شد می‌توان ارزش اصلاحی دام‌ها را بر اساس نشانگرهای زیادی که در سرتاسر ژنوم پراکنده هستند (انتخاب ژنومیک) برآورد کرد. صحت ارزش‌های اصلاحی برآورد شده حاصل از انتخاب ژنومیک نسبت به انتخاب کلاسیک بالاتر بوده و این روش انتخاب می‌تواند میزان پیشرفت ژنتیکی را به ازای هر سال دو برابر کرده و حدود 92/0 در هزینه‌های برنامه های اصلاحی صرفه‌جویی کند. اما، هنوز هم برای رسیدن از ژنوتیپ به فنوتیپ راهی طولانی در پیش است که فناوری‌های نوین اومیکس مانند ژنومیکس، ترانسکریپتومیکس، پروتئومیکس و متابولومیکس می‌توانند در پر کردن شکاف بین ژنوتیپ و فنوتیپ بسیار موثر باشند.