اثربخشی آموزش صلح بر روابط بین فردی و انگیزه تحصیلی دانش‏آموزان دختر

این پژوهش با هدف، تعیین اثربخشی آموزش صلح، بر روابط بین فردی و انگیزه‏ تحصیلی دانش‏آموزان، به‏ روش نیمه‏تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‏آزمون با در نظر گرفتن گروه کنترل و پیگیری یک‏ماهه انجام شد. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش‏آموزان دختر دوره‏ اول متوسطه منطقه 19، آموزش‌وپرورش شهر تهران، در سال ‏تحصیلی 99-98، به تعداد بالغ‌بر 5901 نفر بود. حجم نمونه آماری پژوهش، 40 نفر دانش‏آموز دوره اول متوسطه بود که به ‏روش نمونه‏گیری هدفمند انتخاب شده‏اند. ابزار گردآوری داده‏ها، بخش ارزیابی روابط ‏بین فردی و انگیزه تحصیلی از پرسشنامه شایستگی تحصیلی (aces)، الیوت ودیپرنا (1999) بود. پس از اجرای پیش‏آزمون، گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه‏ای به‏صورت پی‏درپی، بر اساس پروتکل آموزش صلح محقق ساخته، تحت آموزش صلح قرارگرفته و گروه کنترل، هیچ‏گونه آموزشی در این زمینه دریافت نکردند. در انتها، هردو گروه در معرض آزمون ارزیابی روابط بین فردی و انگیزه تحصیلی قرار گرفتند (پس‏آزمون). پس از گذشت یک ماه مجدداً هر دو گروه در معرض همان آزمون‏ قرار گرفتند (پیگیری). داده‏ها به‏ روش تحلیل واریانس با اندازه‏گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. تحلیل واریانس نشان داد که آموزش صلح 57 درصد تغییرات واریانس نمرات مهارت‏های بین فردی و 46.1 درصد تغییرات واریانس نمرات انگیزه تحصیلی را تبیین می‏کند؛ بنابراین می‏توان گفت آموزش صلح در افزایش مهارت‏های بین فردی و انگیزه تحصیلی دانش‏آموزان موثر بوده است؛ و این تاثیر پس از مرحله پیگیری پایدار مانده است (p <0.01). نتایج این پژوهش حاکی از ضرورت یادگیری چگونه باهم زیستن است. آموزش صلح با تاثیرگذاری مثبت بر روابط بین فردی و انگیزه ‏تحصیلی دانش-آموزان، موجب بهبود روابط بین فردی دانش‏آموزان در مدرسه و افزایش انگیزه به تحصیل در آنان می‏گردد.

the effectiveness of peace education on interpersonal relationships and students’ academic motivation girl

the aim of this study was to determine the effectiveness of peace education on interpersonal relationships and students’ academic motivation in a quasi-experimental method with a pre-test-post-test design, taking into account the one-month control and follow-up group. the statistical population of the study was all female students in the first year of high school in district 19, education, tehran, in the academic year of 1998-99, amounting to 5901 people. the statistical sample size of the study was 40 junior high school students who were selected by purposive sampling.the data collection tool was the section on interpersonal relationships and academic motivation from the academic competency questionnaire (aces), elliott and diperna(1999). after performing the pre-test, the experimental group underwent peace training in 8 consecutive 90-minute sessions according to the peace education protocol, and the control group did not receive any training in this area. finally, both groups were tested for interpersonal relationships and academic motivation (post-test). after one month, both groups were exposed to the same test again (follow-up). data were analyzed by repeated measures analysis of variance and bonferroni post hoc test. analysis of variance showed that peace education explains 57% of variance changes in interpersonal skills scores and 46.1% variance variations in academic motivation scores; therefore, it can be said that peace education has been effective in increasing interpersonal skills and academic motivation of students. and this effect remained stable after the follow-up stage (p <0.01). the results of this study indicate the need to learn how to live together. peace education has a positive effect on interpersonal relationships and students ’academic motivation, improves students’ interpersonal relationships in school and increases their motivation to study.