کارآمدی نظریه ولایت فقیه در تبلور وحدت در عین کثرت سیاسی

نظام‌های سیاسی را می‌توان از حیث گرایش به وحدت‌گرایی و کثرت‌گرایی به نظام‌های وحدت‌گرا و کثرت‌گرا تقسیم کرد. وحدت‌گرایی در حوزه سیاست در مورد اندیشه‌هایی به کار می‌رود که بر تمرکز قدرت سیاسی تاکید کرده و حق حاکمیت را منحصر به دولت و اراده آن می‌داند. در مقابل، کثرت‌گرایی بر تنوع منابع قدرت و توزیع آن میان گروه‌های رقیب اصرار می‌ورزد. حقیقت این است که هر دو رویکرد، راه افراط در پیش گرفته‌اند و همین امر آنها را با چالش‌هایی در ساحت اندیشه و عمل مواجه کرده است. در چنین شرایطی، ضرورت شناسایی جایگزینی برای آنها، ما را به سوی ایده «وحدت در عین کثرت» در نظریه ولایت فقیه رهنمون می‌سازد. در این نظریه، «وحدت در عین کثرت» در دو حوزه مرتبط به هم، یعنی ساختار سیاسی و باور و عمل سیاسی قابل پی‌جویی است و می‌تواند به عنوان یکی از کارکردهای مترتب بر نظریه ولایت فقیه مطرح شود.