کاربست دیپلماسی علمی آمریکا در همکنشی با ایران،پس از انقلاب اسلامی

پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 و تیرگی در روابط ایران و آمریکا، علی‌رغم همکاری‌های محدود مانند کمک سپاه در حمله نظامی آمریکا به مواضع طالبان، روابط دو کشور در «وضعیت تنش» قرار داشته است. با تحول در نظام بین‌الملل، محیط کنش و کنشگران در دوران پساجنگ سرد، آمریکا با رهبری در حوزه علمی تلاش نمود با بهره‌مندی از دیپلماسی علمی، به‌دلیل ظرفیت تعامل‌سازی جهانی علم، قدرت نرم خود را، به‌ویژه در تعامل با ایران، افزایش دهد. این پژوهش درصدد بررسی این سوال است که کاربست دیپلماسی علمی آمریکا در همکنشی با ایران، در قالب چه مولفه‌هایی تبیین می‌شود. با بهره‌مندی از روش کیفی و جمع‌آوری داده‌ها از منابع اینترنتی و کتابخانه‌ای، این فرض آزمون می‌گردد که، کاربست دیپلماسی علمی آمریکا در همکنشی با ایران، در جهت افزایش قدرت نرم را می‌توان در قالب مولفه‌های ایجاد تعامل هدفمند، اعتمادسازی و همگون‌سازی تبیین نمود.

The Usage US Scientific Diplomacy in Cooperationwith Iran after the Islamic Revolution

After the Islamic Revolution of Iran in 1978 and the turmoil in IranUS relations, despite limited cooperation such as the IRGCchr('39')s assistance in the US military attack on Taliban positions, relations between the two countries have been in a state of tension. With the transformation of the international system, the environment, and the actors in the postcold war era, the United States, with its leadership in the field of science, sought to increase its soft power, especially in its engagement with Iran, by taking advantage of scientific diplomacy. This study seeks to investigate the question of what components explain the use of US scientific diplomacy in cooperation with Iran. Using a qualitative method and collecting data from internet and library sources, the hypothesis is tested that the application of US scientific diplomacy in cooperation with Iran to increase soft power can be explained based on the components of purposeful interaction, confidence building and homogenization.