معیارهای شاکله بوم‌شهر از دیدگاه نظریه‌پردازان

بوم به عنوان بستر شهر پس از مطرح‌شدن مسیله تغییر اقلیم جهانی، در علوم مرتبط با شهرسازی مورد توجه ویژه قرار گرفته است. بنیان بوم‌شهر نادیده گرفته شدن سامانه زیستی و بستر طبیعی شهرها در شهرسازی دوران مدرن و بحران‌های محیط زیستی و انسانی ناشی از آن است که راه‌حل را در صورت مسیله جستجو می‌کند. مبانی نظری بوم‌شهر همچون دیگر مباحث پایداری، مقوله‌ای میان‌رشته‌ای است. بر این اساس گستردگی دامنه موضوع، ابهامات فراوانی را درزمینه تحقق‌پذیری آن برای تصمیم‌سازان، برنامه‌ریزان و طراحان شهری و سایر تخصص‌های مرتبط با موضوع ایجاد می‌کند. در این راستا پرسش‌هایی در رابطه با شاکله بوم‌شهر بدین صورت مطرح می‌شود : آیا معیارهای مشخصی برای تعریف شکل شهر از منظر نظریه بوم‌شهر وجود دارد؟ شاخصه‌های منحصر به فرد بستر بومی چگونه بر معیارهای مذکور تاثیر می‌گذارد؟ هدف اصلی این پژوهش تدقیق معیارهای شاکله بوم‌شهر است تا از این طریق مبنایی برای تحقق‌پذیری صحیح آن در بستر بوم‌شناسانه خود، حاصل شود. روش انجام تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی مبتنی بر مطالعه اسنادی نظریه‌های موجود و مقایسه تطبیقی نظریات مختلف در حوزه بوم‌شهر است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که انطباق محیط مصنوع با بستر طبیعی، بوم و اقلیم، مشهود بودن سرانه بالای فضای سبز در سطح شهر، پرهیز از گستردگی شهری، اختلاط کاربری، اولویت دسترسی پیاده و دوچرخه و حمل و نقل عمومی، نمود استفاده از انرژی‌های تجدید‌پذیر در سطح شهر، سلامت جریان‌ها و منابع آبی در سطح شهر، مشهود بودن تنوع زیستی در شهر، وجود نمادهایی در شهر به منظور ارتقای حس تعلق به مکان در شهروندان معیارهای اصلی شاکله بوم‌شهر است که به عنوان طرحی بالادست لحاظ شده و قابلیت انطباق با شاخصه‌های بستر بومی خود را داشته و در آن بازتعریف می‌شود.