الگوهای مناسب اقلیمی در بافت‌های مسکونی کم‌ارتفاع

در معماری و شهرسازی پایدار یکی از راهبردهای مهم توجه به اقلیم منطقه و راهکارهای مطابق با شرایط اقلیمی است. این نوشتار بیان می‌دارد که بین راهکارهای معماری در طراحی اقلیمی بافت مسکونی کم‌ارتفاع مناسباتی وجود دارد و رعایت آن‌ها دستیابی به الگوهای مناسب اقلیمی را میسر می‌سازد. اقلیم مورد نظر مطالعه معتدل است که مهم‌ترین عوامل تاثیر‌گذار آن بر معماری، رطوبت بالای هوا و خاک و همچنین میزان زیاد بارندگی است. هفت شهر مورد مطالعه شامل واشینگتن دی. سی، ریچموند، ویرجینیابیچ، آنتالیا، رشت، سیول و نی‌گاتا بر‌اساس شباهت در مهم‌ترین معیارهای اقلیمی همچون زاویه تابش آفتاب، دما، رطوبت هوا، وزش باد و میزان بارندگی انتخاب شدند. از طریق تجزیه و تحلیل اقلیمی و بررسی تطبیقی و قیاسی نمونه‌ها، اصول حاکم بر الگوهای بهینه اقلیمی برای بافت مسکونی کم‌ارتفاع استنباط می‌شود که در بخش نتایج مقاله آورده شده است.بر‌اساس نتایج، سامان‌یابی غیر‌متمرکز و پراکنده ابنیه در بافت را می‌توان شرط لازم در دستیابی به الگوی مناسب اقلیمی برشمرد و سایر راهکارها تا حد زیادی تابع این امر هستند. در بافت‌های با تراکم کم، بهره‌گیری از نور جنوب خورشید و نسیم مطلوب ساده‌تر است. همچنین فضای سبز می‌تواند برخی راهکارهای اقلیمی را تسهیل کرده و در راستای شرایط بهینه اقلیمی موثر باشد.