روایتگری عناصر فرمی سینمای بلاتار از دیرند برگسون

بیان‌مسئله: دیرند برگسون  بر این باور است که افزودن وجه کیفی به تلقی از زمان و زدودن امر کمی و در حقیقت فضا، از ساحت زمان است. این تلقی برگسون، دلوز را بر آن داشت تا در دو کتاب «سینما 1» و «سینما 2» با نگاهی تاریخی به سینما به‌عنوان تصویری از انسان عصر کنونی، روایتگری از دیرند برگسون را از سینمای کلاسیک تا سینمای مدرن نشان دهد. او نشان می‌دهد چگونه سینمای کلاسیک به‌طور غیرمستقیم و سینمای مدرن به‌طور مستقیم توانستند از پس این روایتگری برآیند. او در تشریح چگونگی این روایتگری، میان عناصر فرمی و محتوایی تمایزی نمی‌گذاشت. این پژوهش می‌کوشد تا این روایتگری را با تفکیک تمامی عناصر فرمی سینمایی از یکدیگر و با تاکید بر عناصر فرمی در سینمای بلاتار ارزیابی کند.هدف پژوهش: این مطالعه درپی رسیدن به امکان و چگونگی روایتگری از زمان به‌مثابۀ دیرند به‌واسطۀ عناصر فرمی سینمای بلاتار است.روش پژوهش: مطالعه پس از تبیین نظریۀ برگسون با تقریر دلوزی که با استفاده از منابع کتابخانه‌ای صورت‌گرفته است، با دیدن تمامی آثار سینمایی بلاتار، عناصر فرمی سینمای او را با روشی پدیدارشناسانه و توصیفی- تحلیلی از یکدیگر تفکیک کرده و تاثیر هرکدام از این عناصر را به‌طور مستقل و فارغ از عناصر محتوایی در روایتگری از دیرند سنجیده است. نتیجه‌گیری: پژوهش نشان می‌دهد سینمای بلاتار به‌واسطۀ عناصر فرمی، توانایی روایت دیرند برگسون را دارد. این عناصر فرمی دو دسته‌اند: ساختاری که همان هنرسازه‌ها است و غیرساختاری. عناصر فرمی غیرساختاری همگی ارجاع به عناصر ساختاری دارند. عناصر فرمی غیرساختاری در سینمای بلاتار هنرسازه‌هایی را فعال می‌کنند که در وهلۀ اول برای روایتگری از دیرند برگسون بسترسازی می‌کنند و در وهلۀ دوم به‌سبب وجود هنرسازۀ ملال و عناصر فرمی غیرساختاری که به این هنرسازه ارجاع دارند، درک زمان به مثابۀ دیرند را برای مخاطب میسر می‌سازند.

a narration of bergson’s duration by formal elements of bela tarr’s cinema

problem statement: bergson’s duration is adding a qualitative aspect to the perception of time and in fact, removing the quantitative aspect and space of time. this view of bergson prompted deleuze to show a narration from bergson’s duration from classical cinema to modern cinema in two books, “cinema 1” and “cinema 2”, with a historical look at cinema as an image of modern man. he shows how classical cinema indirectly and modern cinema directly can do this narration. he did not make a distinction between form and content elements in explaining how this narration is happening. the article tries to evaluate this narration by separating all cinematic formal elements from each other and only emphasizing formal elements in bela tarr’s cinema.research objective: the article seeks to reach the possibility and manner of narrating time as a duration through the formal elements of bela tarr’s cinema.research method: after explaining bergson’s theory with deleuze’s interpretation of it, which was made using library sources, and after seeing all the bela tarr’s works, the article isolated (epoche) all the formal elements of his cinema from other formal elements with a phenomenological method, and the effect each of these elements has been measured on the narration of duration.conclusion: the article shows that bela tarr’s cinema has the ability to narrate bergson’s duration due to its purely formal elements. these formal elements are two categories: structural and non-structural. the non-structural formal elements in bela tarr’s cinema activate artistic devices that in the first step, provide a foundation for the narration of duration, and in the next step, due to the existence of the boredom artistic device and non-structural formal elements that lead to this artistic device, they make it possible for the audience to perceive time as the duration.