اصالت متن به مثابه مرجع نقد و تفسیر

متن به هر آنچه که مورد تفسیر قرار گیرد، اطلاق می‌شود. تفسیر، فهم مفسر است از متن. امّا، این فهم، نامحدود، دلبخواهی و مبتنی بر خواست و طلب و سلیقه مفسر نیست. متن به فهم و تفسیر مفسر شکل می‌دهد. اگر متن به طور مطلق تابع ذهنیت مفسر شود، فاقد مرکزیت معنایی خواهد شد و با هر رویکردی می‌توان از آن معنایی دریافت کرد و تفسیر، دامنه‌ای نامحدود پیدا می‌کند و بازی‌ای بی‌انتها در جریان تفسیر متن شکل می‌گیرد. بارت barthes, roland. (1915-1980) و دریدا derrida, jacques (1930-2004) با نظریه مرگ مولف و مرکززدایی از آنچه که معنای مرکزی متن نامیده می‌شود، تفسیر را در انحصار مفسران قرار داده‌اند. متن، موجودی منفعل در برابر مفسر نیست بلکه ابژه‌ای تاثیرگذار است. هدف تفسیر، کشف معنی متن یا نیت آفریننده متن است نه تحمیل ذهنیت مفسر بر متن. هنر مفسر در تفسیر، آن است که طریقی ابداع کند تا ماهیت متن (زیبایی صورت و معنی) در گفتار یا نوشتار منعکس شود. تفسیر و نقد در چنین طریقی یگانه خواهد شد. چنانچه مفسر تابع متن بوده و نسبت به متن مفتوح باشد، متن در تفسیر مفسر ظهور پیدا می‌کند. تکثّر معانی از کیفیت بافتِ متن نشات می‌گیرد. هر تفسیری، کشف معنایی از معنی مرکزیِ متن است. تفسیر، هم سنخی تفکر است با آنچه که در متن ظاهر می‌شود.