نوسازی بافتهای فرسوده و ضرورت تغییر نگرش در تهیه و اجرای طرحهای جامع و تفصیلی (نمونه موردی : شهر اصفهان)

امروزه رویکرد جهانی به طرحهای توسعه شهری، رویکرد مسلهمحور برایحل مسایل شهری است وبدون شک بافتهای فرسوده شهر اصفهان یکی ازمسایل اساسی ومهم این شهر است وشناخت وتحلیل این مسیله و ارایه راهکار در این زمینه، اصولاً از نتایج مورد انتظار طرحهای توسعه شهری است.در این مقاله ابتدا با روش کتابخانهای مختصری به بررسی طرحهای توسعه شهری در ایران و مقایسه آن با طرحهای توسعه شهری کشورهای توسعهیافته پرداخته شده، سپس از طریق مطالعه مدارک، اسناد و نقشههای طرح تجدیدنظر در طرح جامع (مصوب سال 1367)، و طرح تفصیلی شهر اصفهان (مصوب سال 1375) و طرح بازنگری در طرح تفصیلی شهر اصفهان (1390) با روش مقایسهای، میزان تحققپذیری طرح تفصیلی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه با بررسی میزان پروانههای ساختمانی صادرشده توسط شهرداری اصفهان در محدوده بافتهای فرسوده این شهر در سالهای 1386 تا 9ماهه سال 1390، میزان نوسازی بافتهای فرسوده در این مدت تعیین شده است. سرانجام ازطریق تحلیل آمار بهدست آمده و با بررسی شرح خدمات انجام مطالعات وتهیه طرح بازنگری درطرح تفصیلی شهراصفهان، مشخص میشود کهطرحهای جامع و به تبع آن طرحهای تفصیلی شهر اصفهان، در زمینه نوسازی بافتهای فرسوده این شهر ناکارآمد بوده و صرفاً درحد معرفیپهنههای نیازمند طرحهای ویژه نوسازی و بهسازی و تثبیت وضع موجود اقدام کرده است.در خاتمه بر چهار موضوع شامل ظرفیتسازی وسرمایه اجتماعی،مفهوم فرآیند در تهیه و اجرای طرحهای توسعه شهری، مدیران شهری و تحققپذیری طرحهای توسعه شهری وانجام مطالعات و تهیه طرحهای ویژه نوسازی جهت برونرفت از وضعیت فعلی و در راستای تحققپذیری طرحهای توسعه شهری و نوسازی بافتهای فرسوده تاکید شده است.