بررسی جایگاه مشارکت اجتماعی در فرایند سیاست‌گذاری حفاظتی و مدیریتی شهرهای میراث جهانی

بیان مسئله: ساختارهای پیچیده و ارزشمند شهرهای میراث جهانی به‌عنوان پیشینه و هویت جوامع، در طول تاریخ تکامل یافته‌ و از نسلی به نسل‌ بعد منتقل شده‌اند. پژوهشگران بسیاری، به‌دلیل اهمیت کالبدی، اجتماعی و فرهنگی این شهرها، سعی در به‌کارگیری رویکردهای نوین مدیریت و حفاظت از آن‌ها داشته‌اند و در طول سال‌ها، سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی متعددی در تلاش بوده‌اند تا در راستای تدوین شیوه‌های نوین مدیریتی، دستورالعمل‌هایی را با تاکید بر حضور فعال جوامع محلی ارائه دهند. اما بدیهی است که هریک از این شهرها با توجه به مشخصه‌ها و ساختار کالبدی، فرهنگی و اجتماعی خود، به یک ساختار مدیریتی کاربردی و ویژه همان شهر نیاز دارد و استفاده از یک رویکرد مدیریتی ثابت در تمامی جوامع امکان‌پذیر نیست. هدف پژوهش: هدف اصلی این مقاله بررسی میزان اثربخشی دستورالعمل‌های منشورهای بین‌المللی در ارتقای سطح مشارکت اجتماعی در حفاظت و مدیریت شهرهای میراث جهانی و ارائه‌ یک چارچوب انعطاف‌پذیر و کاربردی در اجرای موثر این رویکرد در این شهرهاست. روش پژوهش: این مقاله، با به‌کارگیری روش تحلیل محتوا در رتبه‌بندی دستورالعمل‌های منشورهای بین‌المللی در حوزه ارتقای مشارکت اجتماعی در مدیریت شهرهای میراث جهانی، به ارزیابی فرایند سیاست‌گذاری حفاظتی و مدیریتی در هشت شهر می‌پردازد، و سپس با مقایسه نتایج به‌دست‌آمده، میزان اثربخشی این دستورالعمل‌ها را در ارتقای سطح مشارکت اجتماعی بررسی و تحلیل می‌کند. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد نقش فعال جوامع محلی در فرایند حفاظت و مدیریت شهرهای میراث جهانی موضوعی ضروری است و اجرای آن مستلزم پیروی از دستورالعمل‌های ارائه‌‌شده توسط سازمان‌های جهانی در حوزه‌ مدیریت شهرهای تاریخی است. در اجرای این فرایند، لازم است توصیه‌های منشورها، در تناسب با ویژگی‌های ساختاری زمینه موردنظر بومی‌سازی شوند تا بتوانند بیشترین تاثیر را در اجرای رویکرد مشارکت اجتماعی داشته ‌باشند.

examining the position of community participation in the process of conservation and management policymaking of world heritage cities

problem statement: the complex and valuable structures of world heritage cities, as historical profiles and identities of societies, have emerged and developed throughout history and have been inherited from one generation to another. due to the physical, social, and cultural significance of these cities, numerous researchers have tried to apply novel approaches to conserving and managing them. also, over the years, many international institutions have been trying to present guidelines following modern management methods focusing on the active role of local communities. however, considering its specific physical, social, and cultural structure, each of these cities requires a tailored operational management structure, and applying a one-size-fits-all management approach in all societies is not feasible.research objective: this article mainly aims to examine the efficacy of the international charters’ guidelines in enhancing community participation in the conservation and management of world heritage cities and presenting a flexible applied framework for effectively implementing such an approach in these cities.research method: while applying a content analysis method to rank the guidelines of the international charters that include an approach to increasing community participation in the management of world heritage cities, this article examines the process of conservation and management in eight cities. then, by comparing the findings, it discusses the efficacy of these guidelines in increasing community participation.conclusion: the results show that the active role of local communities in the conservation and management process of world heritage cities is essential. its implementation requires conformity to the guidelines presented by international organizations in the field of managing historical cities. in implementing this process, the recommendations of the charters must be localized to the structural features of any given context to achieve the highest possible efficacy of the community participation approach.