ارتباط فناوری و حفاظت در معماری معاصر تحلیلی بر مبنای بازخوانی تحولات نقش معمار در حفاظت معماری

بیان مسئله: رابطۀ «معماری» و «حفاظت معماری»، براساس بنیان‌های مشترکی که با یکدیگر دارند، موضوعی سنتی است. مسئلۀ پژوهش حاضر پیرامون رابطۀ سه‌گانۀ «معماری»، «فناوری» و «حفاظت معماری» شکل گرفته که به ‌موازات تحول فناوری، به‌وجود آمده و منجر به ابهاماتی در نقش معمار در رابطۀ سه‌گانۀ نوین شده که هنوز در جوامع در حال توسعه مرتفع نشده است. هدف پژوهش: بازخوانی نقش معمار در امر حفاظت معماری پس از تحول فناوری از سنتی به پیشرفته در جوامع توسعه‌یافتۀ غربی به‌منظور توجه‌دادن جوامع در حال توسعه به این موضوع است.روش پژوهش: این مقاله با ترکیب روش‌های تاریخی و علّی از زیرمجموعه‌های رویکرد کیفی انجام پذیرفته است.نتیجه‌گیری: از آنجا که توجه محض حوزۀ «حفاظت معماری» به بعد هنری و یا فنی «فناوری معماری» و همچنین غفلت از ارزش‌های اجتماعی چالش‌هایی را در پی دارد، حفاظت معماری توجه به هر دو بعد و ارزش‌های اجتماعی را مد نظر قرار داده که به‌واسطۀ تقرب به پارادایم فرهنگ‌گرا محقق شده است. این ارتباط سه‌گانۀ «معماری»، «فناوری» و «حفاظت معماری» با یکدیگر و با جامعه، به‌عنوان یک قاعدۀ مشتق‌شده از پارادایم فرهنگ‌گرا، لزوم حضور معمار را در امر حفاظت معماری، از یک سو به‌لحاظ پوشش‌دادن وجه معماری در این سه‌گانه و از سوی دیگر به‌لحاظ ارتباط دادن این سه‌گانه با فرهنگ جامعه، اجتناب ناپذیر کرده است. همچنین معمار، به‌دلیل داشتن توانایی در تعامل شایسته با متخصصان حوزه‌های «حفاظت معماری» و «فناوری» و توانایی در ایجاد تعادلی مطلوب بین این دو حوزه، رهبری این ارتباط را نیز به‌عنوان یک تکلیف حرفه‌ای بر عهده دارد.

relationship of technology and conservation in contemporary architecturean analysis based on re-reading the role transformations of architect in architectural conservation

problem statement: the relationship between “architecture” and “architectural conservation” based on interconnected common foundations, is a traditional issue. the problem of the present research, formed around a triple relationship among “architecture”, “technology” and “architectural conservation” parallel to technological evolution, has resulted in ambiguities in the architect’s role in the modern triple relationship, which has not yet been resolved in the developing societies. research objective: the purpose of this study is to investigate the architect’s role in architectural conservation following the technological evolution from traditional to advanced in western developed societies to attract the attention of developing societies to this issue. research method: this paper was written by a combination of historical and causal methods that are the qualitative approach’s subsets.conclusion: “architectural conservation”, after challenges that have had by pure attention to the artistic or technical aspects of “architectural technology” as well as the neglect of social values, nowadays, has chosen a middle ground that considers both dimensions and social values, affected by culture-oriented paradigm. the connection of “architecture”, “technology” and “architectural conservation” to each other and society as a rule derived from the culture-oriented paradigm, has made the presence of the architect in architectural conservation inevitable in terms of covering architectural dimension in this triple relationship on the one hand and establishing a connection between this triple and the society’s culture on the other hand. besides, considering the architect’s ability to establish a suitable interaction with the experts of “technology” and “architectural conservation” and create a favorable balance between these two domains, it is the architect’s responsibility to take on the leadership of this relationship as a professional duty.